Φεμινιστική Συλλογικότητα «Το ΜΩΒ» Επιτίθεται σε ΛΟΑΤΚΙ+ με Ρητορική Μίσους και Παραπληροφόρηση

Η πρόσφατη ανάρτηση από «Το ΜΩΒ» με τίτλο «Γένους Θηλυκού η Παπάκι;» αποκαλύπτει για άλλη μια φορά το βαθιά ριζωμένο τρανσφοβικό και ετεροκανονικό πλαίσιο μέσα από το οποίο υποτιθέμενες φεμινίστριες επιλέγουν να προσεγγίσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα των φύλων.

Όχι μόνο αναπαράγουν τοξικά στερεότυπα και προμοτάρουν ρητορική μίσους και διακρίσεις (λες και δεν έχουμε αρκετά από αυτά), αλλά έχουν προδώσει αρκετό κόσμο που τις έχει στηρίξει ακτιβιστικά και οικονομικά όλα αυτά τα χρόνια στο όνομα του φεμινισμού, έναν όρο που στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τι σημαίνει.

Αν και ιστορικά έχουν προσφέρει πραγματικά στο φεμινιστικό κίνημα από το 2012 ως ομάδα, ο λόγος τους πλέον είναι επικίνδυνος, αφού δεν συμπεριλαμβάνει την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Φεμινισμός με εξαιρέσεις δεν υπάρχει!!!

Δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι το άρθρο αυτό γράφτηκε από μια ηλικιωμένη, ετεροφυλόφιλη γυναίκα που εμμένει σε TERF (Trans-Exclusionary Radical Feminist) απόψεις, αναπαράγοντας αντιλήψεις που όχι μόνο βλάπτουν τα τρανς άτομα, αλλά και το ίδιο το φεμινιστικό κίνημα που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί. Το άρθρο γράφτηκε από την ίδια την πρόεδρο της συλλογικότητας Σίσσυ Βωβού.

Πρόκειται για ένα κείμενο που αδυνατεί να κατανοήσει τη σύγχρονη συζήτηση περί φύλου και επιτίθεται ανοιχτά στην ύπαρξη των τρανς και μη δυαδικών ατόμων χρησιμοποιώντας υποτιθέμενα φεμινιστικά επιχειρήματα που αναπαράγουν πατριαρχικές λογικές.

🌈 Δεν υπάρχει φεμινισμός χωρίς ΛΟΑΤΚΙ+!

♀️ Δεν υπάρχει φεμινισμός χωρίς διαθεματικότητα!

Τι γράφτηκε στο άρθρο του «Το Μωβ» που είναι προβληματικό;

1. «Ας συζητήσουμε λοιπόν λίγο για τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του γυναικείου-φεμινιστικού κινήματος και του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος στην προσπάθεια που διευρύνεται πλέον, για εξαφάνιση της έννοιας της γυναίκας από τη σκέψη, την κοινωνία, τα κινήματα»

Η διατύπωση αυτή υπονοεί ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν ανήκουν στο φεμινιστικό κίνημα, παραβλέποντας τη διαθεματικότητα και το γεγονός ότι η καταπίεση βάσει φύλου και σεξουαλικότητας είναι αλληλένδετες. Το γυναικείο φεμινιστικό κίνημα και το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα δεν είναι ξεχωριστές οντότητες με αντίθετα συμφέροντα, καθώς και τα δύο επιδιώκουν την ισότητα και την εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων. 

Ο φεμινισμός αν δεν είναι διαθεματικός, τότε δεν είναι πραγματικός φεμινισμός, αλλά μια επιλεκτική μορφή δικαιωμάτων που αφήνει στην απ’έξω τις πιο περιθωριοποιημένες ομάδες.

*διαθεματικότητα = η αναλυτική προσέγγιση που εξετάζει πώς διαφορετικές ταυτότητες (όπως φύλο, φυλή, τάξη, σεξουαλικότητα) αλληλεπιδρούν και δημιουργούν μοναδικές εμπειρίες καταπίεσης και προνομίων.

2. «Εμείς κάναμε τρομερό αγώνα ενάντια στο γάμο ως υποχρέωση των γυναικών, και καταδείξαμε τους καταναγκασμούς που εμπεριέχει ο γάμος. Αντίθετα, το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα υποστηρίζει ένθερμα το γάμο, και λένε μάλιστα ότι ο γάμος είναι αγάπη, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως. Εμείς λέμε ότι είναι μια υποχρεωτική σύμβαση για τις περισσότερες γυναίκες. Ως αποτέλεσμα του αγώνα μας, σήμερα, μετά από 50 χρόνια δηλαδή, ο γάμος έχει αποδυναμωθεί και έχουμε ευρωπαϊκές χώρες που το 50% των ζευγαριών συζούν χωρίς γάμο και ακόμα χωρίς σύμφωνο συμβίωσης. Αυτή είναι μια πραγματική διαφορά»

Οι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν ισχυρίζονται ότι ο γάμος είναι αγάπη, αλλά ότι η αγάπη είναι αγάπη (love is love), που θα πει ότι όλες οι μορφές αγάπης πρέπει να αντιμετωπίζονται με ίση αξία και δικαιώματα. Το αίτημα για ισότητα στον γάμο δεν σημαίνει ότι το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα προωθεί τον γάμο ως τον απόλυτο στόχο ή ως συνώνυμο της αγάπης, αλλά ως δικαίωμα επιλογής για όσα άτομα θέλουν να παντρευτούν, κάτι που τους έχει στερηθεί. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ζητά απλά τα ίδια δικαίωμα που έχουν τα ετερόφυλα άτομα στις σχέσεις τους, χωρίς νομικά και κοινωνικά εμπόδια. Το γεγονός ότι πολλοί ετεροκανονικοί γάμοι βασίζονται σε πατριαρχικές, καταπιεστικές δυναμικές δεν σημαίνει ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ γάμοι αναπαράγουν τις ίδιες δομές. 

3. «Το μεγαλύτερο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος ζητούν την επαγγελματοποίηση της πορνείας, ενώ εμείς λέμε ότι η πορνεία είναι βια κατά των γυναικών, είτε είναι “επιλογή” μέσα από μύριους καταναγκασμούς, είτε είναι απλώς εξαναγκαστική. Φυσικά, η πορνεία, αν ικανοποιηθεί αυτό το αίτημα, πρέπει να μπει και στον επαγγελματικό προσανατολισμό στα σχολεία. Για φανταστείτε! Και συμπληρώνουμε ότι τα εκδιδόμενα άτομα μπορεί να είναι στην πλειοψηφία τους αλλά όχι στην ολότητά τους γυναίκες, οι πελάτες όμως είναι κατά 97% άντρες»

Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα ζητά αποποινικοποίηση της σεξεργασίας και αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων που την ασκούν από ελεύθερη επιλογή. Τα δικαιώματα των σεξεργαζόμενων δεν αφορούν την «προώθηση» της πορνείας, αλλά την αναγνώριση της πραγματικότητας ότι η ποινικοποίηση οδηγεί σε περισσότερη βία και εκμετάλλευση. Κανείς δεν ζητά να «διδάσκεται η πορνεία στα σχολεία» – αυτή είναι μια εχθρική παραπληροφόρηση που κακοποιεί τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.

Αντί να ασχοληθεί με τις συνθήκες που αναγκάζουν τα άτομα να μπουν στην σεξεργασία ή στο πώς θα προστατευτούν από τη βία της αστυνομίας και των προαγωγών, «Το ΜΩΒ» επιλέγει να κάνει επιθέσεις. Πόσο χρήσιμο! Να λείπει τέτοιος φεμινισμός!

4. «Μεγάλο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος και του κινήματος κατάργησης του φύλου ζητούν την νομιμοποίηση της παρένθετης μητρότητας, μια ακόμα δηλαδή εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, και μάλιστα στα πιο βαθιά του σημεία, που δεν αγγίζει μόνο τις γυναίκες που εμπορευματοποιούν τη γέννηση, αλλά και τα δύσμοιρα παιδιά που θα γεννηθούν. Φυσικά εμείς είμαστε ενάντια στην παρενθεσία, και για γυναίκες και για άνδρες»

   
   

Η παρένθετη κύηση είναι δικαίωμα που πηγάζει από την αυτοδιάθεση του σώματος, αρκεί να γίνεται με συναίνεση και χωρίς καταναγκασμό. Αντί να συζητάμε για την κατάργησή της, θα έπρεπε να εστιάζουμε στη διασφάλιση ενός ισχυρού νομικού πλαισίου που προστατεύει τα άτομα από την εκμετάλλευση, με αυστηρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και πραγματικές δικλείδες ασφαλείας.

Οι ίδιες ρητορικές που περιορίζουν την παρένθετη κύηση είναι αυτές που στοχεύουν το δικαίωμα στην άμβλωση και τη σωματική αυτονομία των γυναικών. Αν δεχτούμε τον περιορισμό ενός δικαιώματος, είναι θέμα χρόνου να ακολουθήσουν και άλλοι περιορισμοί και για άλλες ομάδες ανθρώπων. 

5. «Το μεγαλύτερο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος υιοθετούν τα σύμβολα της λεγόμενης “θηλυκότητας”, κάτι που εμείς αμφισβητήσαμε εδώ και κάτι δεκαετίες. 12ποντο τακούνι λένε σε κάποια συνθήματα, γιατί αυτό είναι το “καλύτερο” σύμβολο της θηλυκότητας. Τι ζαρτιέρες, σουτιέν, φουσκωμένα στήθια, όλα στην εξυπηρέτηση, τη διαιώνιση και την ανάπτυξη του ανδρικού φαντασιακού. Βέβαια, αυτό θεωρείται αυτοπροσδιορισμός και επιλογή. Από πού προέρχονται όλα αυτά, δεν μαθαίνουμε»

Αυτή η περιγραφή όχι μόνο φετιχοποιεί τις θηλυκότητες, αλλά αναπαράγει την ίδια την αντικειμενοποίηση που υποτίθεται ότι καταγγέλλει. Η έκφραση της ταυτότητας φύλου είναι θεμελιώδες δικαίωμα: είναι ένα ζήτημα ψυχικής και σωματικής επιβιώσης για πολλά άτομα και κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει σε αυτά το πώς θα εκφραστούν, ούτε να αμφισβητήσει την ταυτότητά τους. Αφού «Το ΜΩΒ» θεωρεί ότι η κοινωνία επιβάλλει τη θηλυκότητα στα σώματα των γυναικών, γιατί τότε νιώθει την ανάγκη να αστυνομεύει και να σχολιάζει το σώμα των θηλυκοτήτων; Δεν βγάζετε νόημα.

6. «Αμφισβητούν τη σημασία της αναπαραγωγικής μας λειτουργίας, περιφρονώντας την ως βιολογισμό, ενώ η βιολογία μας έχει δοθεί από τη φύση και εμείς δεν την μισούμε και δεν την απορρίπτουμε. Κάποιες μένουμε έγκυες, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία, είτε από επιλογή είτε από τύχη, κυοφορούμε, γεννάμε, αγαπάμε και φροντίζουμε, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια του βρέφους που έχει αυξημένη ανάγκη από τη μητέρα είτε θηλάζει, είτε όχι»

Υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν, δεν θέλουν ή δεν χρειάζεται να κυοφορήσουν για να είναι γυναίκες. Η αναπαραγωγή δεν είναι ούτε οικουμενική εμπειρία, ούτε θεμελιώδης για την ταυτότητα των γυναικών. Η επιμονή στην αναπαραγωγή ως βασικό χαρακτηριστικό της γυναικείας ταυτότητας είναι μια πατριαρχική αφήγηση που έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά για να περιορίσει την μητρότητα και να δικαιολογήσει την καταπίεση γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+.

Το να αναγνωρίζουμε ότι η μητρότητα δεν είναι η μόνη εμπειρία που ορίζει τις γυναίκες δεν σημαίνει ότι τη μισούμε ή την υποτιμούμε – σημαίνει ότι διεκδικούμε την ελευθερία να υπάρχουμε πέρα από τις αναπαραγωγικές μας δυνατότητες.

7. «Τέλος, είναι ντροπή να μας αποκαλούν “άτομα με μήτρα” εν ονόματι μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας γυναικών που απέκτησαν ταυτότητα φύλου ανδρική αλλά η βιολογική φύση τους είναι γυναικεία. Δηλαδή είναι γένους θηλυκού. Θεωρείται ότι τα τρανς άτομα είναι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού, αν και φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να ανακαλυφθεί ο αριθμός τους. Και να υπολογίσουμε εδώ ότι οι γυναίκες που έγιναν τρανς άνδρες είναι πολύ μικρότερο ποσοστό από το αντίθετο»

Η παραπάνω δήλωση προϋποθέτει ότι οι τρανς άνδρες είναι απλώς «γυναίκες που άλλαξαν», ενώ ήταν πάντα άνδρες και η μετάβασή τους αφορά την αναγνώριση της πραγματικής τους ταυτότητας. Η αναφορά στη «βιολογική φύση» ως αμετάβλητη είναι τυπική τρανσφοβική στρατηγική, που χρησιμοποιείται για να αρνηθεί την εγκυρότητα των τρανς ατόμων.  Το γεγονός ότι μια ομάδα είναι αριθμητικά μικρότερη δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει πλήρη αναγνώριση και δικαιώματα.

Ο όρος «άτομα με μήτρα» δεν υπάρχει για να «διαγράψει» τις γυναίκες, αλλά για να συμπεριλάβει όλα τα άτομα που επηρεάζονται από αναπαραγωγικά ζητήματα – τρανς άνδρες, μη δυαδικά και ίντερσεξ άτομα. Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται σε ιατρικά, νομικά και κοινωνικά πλαίσια, όχι για να μειώσει τη γυναικεία ταυτότητα, αλλά για να αναγνωρίσει τη διαφορετικότητα των σωμάτων και των εμπειριών.

Συμπεριληπτικός Λόγος

Η χρήση του «@» στις καταλήξεις λέξεων στοχεύει στη συμπερίληψη ατόμων που δεν ταυτίζονται με την έμφυλη γλώσσα. Ωστόσο, αυτή η πρακτική δεν αλλάζει ουσιαστικά τις βαθιά πατριαρχικές και δυαδικές δομές της γλώσσας, λειτουργώντας περισσότερο ως προσωρινή λύση.

Μια πιο προσβάσιμη και λειτουργική επιλογή είναι η χρήση ουδέτερων όρων, όπως «τα άτομα» ή «οι άνθρωποι», που επιτρέπουν τη συμπερίληψη χωρίς να επηρεάζουν τη ροή του λόγου. Παρόλα αυτά, για πολλούς, το «@» ή το «x» είναι κάτι παραπάνω από ένας συμβολικός τρόπος γραφής—αποτελούν εργαλεία ανατροπής που υπενθυμίζουν πως η γλώσσα δεν είναι ουδέτερη, αλλά διαμορφώνεται από κυρίαρχες εξουσιαστικές σχέσεις.

Οι αντιδράσεις ενάντια στο «@» προέρχονται κυρίως από άτομα που δεν βιώνουν τον αποκλεισμό της έμφυλης γλώσσας. Λένε πως «χαλάει» την αισθητική του γραπτού λόγου, αγνοώντας πως η ύπαρξη και η ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων δεν είναι αισθητικό ζήτημα.

Η συμπερίληψη δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε η ταυτότητά μας υπάρχει για να είναι ευχάριστη στο μάτι. Αντί να απορρίπτουμε αυτές τις πρακτικές, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τη σημασία τους ως μορφές αντίστασης που δίνουν χώρο σε περιθωριοποιημένες ταυτότητες.