"Θέλω να πεθάνω"

Ήταν 22:00 όταν βγήκα απ'τη κλινική που νοσηλευόταν ο ανήλικος, αυτοκτονικός πελάτης μου, αδύναμη να τα βάλω με ένα δυσλειτουργικό σύστημα και εξουσία σε λάθος χέρια. 8 ώρες εργασίας, 6 (απλήρωτες) υπερωρίες αναμονής και μάχης με ανίκανους επαγγελματίες, μια τοξική μητέρα και ένα παιδί, που παρακαλούσε με αναφιλητά "μην με αφήσετε σπίτι μαζί της, σας ικετεύω". Απ'τις χειρότερες υποθέσεις κακοποίησης που αντιμετώπισα, αλλά ένα χρόνο μετά και με γρήγορες αλλαγές στη ζωή μου, κάτι τέτοια τα είχα συνηθίσει.

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο μου έλειπε το κρεβάτι μου.

Η Βοστόνη είχε καλυφτεί από παχύ πάγο των -7°C. Ψάχνοντας που είχα παρκάρει δεν ένιωθα τα πόδια μου - απ'τη βιασύνη μου να κατευθύνω ακόμη μια οικογενειακή κρίση, είχα φορέσει ακατάλληλα για χιόνι παπούτσια. Ήταν 15' δρόμος απ'τη κλινική ως το γκαράζ, αλλά δεν θυμόμουν ποιό, με αποτέλεσμα να ξοδεύω 30' άσκοπα, πηγαίνοντας σε όλα τα κοντινά πάρκινγκ ένα-ένα, τρομοκρατημένη απ'τη ψύχρα, εξουθενωμένη σε έρημες γειτονιές που δεν γνώριζα, να φοβάμαι πως οποιοσδήποτε θα μπορούσε να με κακοποιήσει, να καταριέμαι που είχα ξεχάσει τα μαχαίρια μου σπίτι.

Απ'τη στιγμή που ξεπάρκαρα δεν θυμάμαι τη ροή των γεγονότων και πόσο γρήγορα άλλαξε η διάθεσή μου. Ένα λεπτό πριν ήθελα τον εαυτό μου κάτω απο κουβέρτες και τώρα κάτω από αμάξια. Έτσι ξαφνικά. Θυμάμαι να χάνω την έξοδο 3 φορές, να πηγαίνω 5 περιοχές πιο μακριά αντί να ακολουθώ το GPS, να χάνω σήμα και να χάνομαι σε στενά, να οδηγώ σε λάθος λωρίδα, να μη μπορώ να δω την άσφαλτο απ'τα δάκρυα, να ουρλιάζω στα φανάρια ότι θέλω να πεθάνω, να με βρίζουν περαστικοί, να κορνάρω σε αμάξια να φύγουν από μπροστά μου παρόλο που τα ήθελα καταπάνω μου.

Θυμάμαι να με καλεί τυχαία ο κολλητός μου, να του φωνάζω ότι δεν θέλω να ζήσω και να μου δίνει οδηγίες προς το σπίτι του. Είχε θολώσει τόσο το κεφάλι μου σχεδιάζοντας πως να πεθάνω στο δρόμο χωρίς να προκαλέσω τον θάνατο άλλων, που δεν πρόσεξα ότι ήμουν στην περιοχή του.

Δεν ξέρω τι ακριβώς με κράτησε από το να βάλω τέλος στα πάντα. Ξέρω ότι ένα άτομο που εμπιστεύεσαι μπορεί να κάνει τη διαφορά στις δύσκολες στιγμές, αρκεί να μη σωπαίνεις. Ζήτα βοήθεια από όσους εμπιστεύεσαι αν σκέφτεσαι την αυτοκτονία. Η αυτοκτονία μας αφορά όλους, σήμερα, αύριο και πάντα.