Αποτελέσματα Αναζήτησης

Κράμπες, πυρετός, αναγούλα, ευαίσθητοι μαστοί. Όσο ενοχλητικό και να είναι το να αιμορραγείς κάθε μήνα, υπάρχουν και οι καλές πλευρές του. Αυτοί τουλάχιστον είναι μερικοί λόγοι που μάζεψα με τη κοιλιά στο ένα χέρι, σοκολατένια ποπ-κορν στο άλλο και τη τηλεόραση να παίζει « Τα Φιλαράκια » για τη νοσταλγία. Γιατί αντί να τη βλέπουμε σαν βάρος, μπορούμε να τη διεκδικήσουμε ως κάτι που μας συνδέει με το σώμα μας, την υγεία μας και τη φύση μας. Αγαπώντας την περίοδό μας, μαθαίνουμε να ακούμε τον εαυτό μας, να τον φροντίζουμε και να τον υπερασπιζόμαστε σε έναν κόσμο που θέλει να μας αποσυνδέει από αυτόν, σε έναν κόσμο που μισεί τις γυναίκες και το γυναικείο σώμα. Αν θέλεις να πετάξεις τα οπισθοδρομικά σου τύπου « Σιχαμερό, θα έπρεπε να ντρέπεσαι » , « Αυτά είναι προσωπικά, εγώ δεν βγαίνω δημόσια να μιλάω για το χέσιμό μου » και τέτοιες ασυναρτησίες και ψευτοσεμνοτυφίες του κώλου (χεχε), θα συνιστούσα ένα ραντευού στον Διαόλο της γειτονιάς σου. «Είσαι και Ψυχολόγος, βρωμιάρα». Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έχω άτομα που θέλουν να συζητήσουν μαζί μου. Όχι παρά τη στάση μου — εξαιτίας της. Είμαι ο εαυτός μου στις προσωπικές μου σχέσεις, αλλά και δημόσια. Ακατέργαστη, ωμή, ευάλωτη, έτσι με εμπιστεύονται οι άνθρωποι. Η περίοδος δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε αηδία, ούτε «ιδιωτική υπόθεση». Είναι σημάδι υγείας, δύναμης, ζωής, μέρος της καθημερινότητας του μισού πλανήτη - και δεν τη βάζω στο βουβό επειδή κάποιοι δεν αντέχουν την πραγματικότητα του γυναικείου σώματος. Δεν γράφω για κανένα πατριαρχικό σκουπίδι. Αυτός ο χώρος είναι για όλες τις γυναίκες, θηλυκότητες και όλα τα άτομα που κουράστηκαν να ντρέπονται για κάτι που συμβαίνει χωρίς να το επιλέγουν – και το ζουν κάθε μήνα: Με αίμα, πόνο και αξιοπρέπεια. Εδώ μιλάμε για τα δύσκολα, μωρό μου. Οι καλύτερες επισκέψεις στην τουαλέτα Το εντεράκι, μέρες περιόδου, λειτουργεί πιο γρήγορα από 5G και τα προσωπικά τζετ των τρισεκατομμυριούχων. Αν τα λες καθημερινά με την τουαλέτα σου και χωρίς προσπάθεια, σε ζηλεύω. Στη δική μου περίπτωση, αυτό δεν ισχύει. Έτσι, πρέπει να εξαρτώμαι από τακτική γυμναστική, φαγητά με πάρα πολλές φυτικές ίνες, και να είμαι υπερβολικά προσεκτική στο πόσο και τι τρώω γενικότερα. Μέρες περιόδου όμως, το πεπτικό μου σύστημα λειτουργεί ρολόι — μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, να φάω ό,τι και όσο θέλω, και τα έντερά μου δεν δένονται κόμπος! Ένας λόγος παραπάνω να φάω τα πάντα Πατατάκια; Είκοσι οικογενειακά σακουλάκια, σε παρακαλώ! Χωρίς ενοχές, χωρίς υπολογισμούς. Η περίοδός μου γίνεται υπενθύμιση ότι το σώμα μου είναι σοφό, ζωντανό και πιο ισχυρό από κάθε εξωτερική αφήγηση της κοινωνίας και των προτύπων ομορφιάς, που θέλουν να με πείσουν να πεινάω για να το μικρύνω, για να είναι πιο εύκολο να το ελέγχουν. Ένα μικρό σώμα, πεινασμένο, αδύναμο, δεν αντιστέκεται, δεν κάνει φασαρία. Δεν θα σας περάσει. Με συνδέει περισσότερο με τις ντιβάρες μου Τα σταθερά θέματα συζήτησης είναι ΠΑΝΤΑ τρία — εργασία, γκομενικά και περίοδος! Έχει πλάκα να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας σπιτικές συμβουλές για πιο εύκολη περίοδο ή απλώς να κλαιγόμαστε και να ανταγωνιζόμαστε για το ποια έχει τις χειρότερες κράμπες. Ας μην αναφέρω το πόσο τρελαινόμαστε όταν μας έρχεται η περίοδος την ίδια μέρα — μια περίεργη, αλλά υπέροχη ικανοποίηση. Στο παρελθόν, όταν δεν είχαμε τις εφαρμογές στα κινητά, μετρούσα με φίλες μου τον κύκλο τους κι εκείνες τον δικό μου (ωραίες μέρες.) Ρεπό με την άδεια της μήτρας μου Δεν χρειάζεσαι καμία δικαιολογία για να ξεκουραστείς — αλλά μερικές φορές είναι ωραίο να έχεις έναν λόγο απλώς για να τεμπελιάσεις. Προσωπικά, είμαι τόσο υπερπαραγωγική που οι μέρες της περιόδου με πιέζουν κυριολεκτικά να σταματήσω. Τις μέρες που έχω περίοδο, τολμάω να σχολάσω νωρίτερα ή να μην πάω καν στη δουλειά. Έχω "δικαιολογία" να ακυρώσω ραντεβού και εξόδους και να με νταντεύουν τα φιλαράκια μου. To απόλυτο τεστ εγκυμοσύνης Όλες μας έχουμε βρεθεί — ή θα βρεθούμε — κάποια στιγμή αντιμέτωπες με τον φόβο εγκυμοσύνης, ειδικά μετά από σεξ χωρίς προστασία. Μπορεί να έχουν περάσει δύο μέρες καθυστέρησης, να έχεις ήδη κάνει δύο τεστ εγκυμοσύνης (με αναφιλητά και γκουγκλάροντας “πότε φαίνεται στο τεστ”) και να μην μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Για όσες από εμάς δεν θέλουμε μωρά — ούτε τώρα, ούτε ποτέ, η περίοδος είναι κάτι πολύ παραπάνω από σωματική λειτουργία. Είναι ανακούφιση. Είναι λύτρωση. Είναι το “ουφ” που περιμένεις να σε πιάσει στον καναπέ με θερμοφόρα. Είναι ο ήχος της σερβιέτας που κολλάει στο βρακί και σου ψιθυρίζει "δεν είσαι έγκυος, βασίλισσα" Αυτό το αίμα δεν είναι ντροπή — είναι η πανηγυρική επιβεβαίωση ότι ελέγχω το σώμα μου και τις επιλογές μου. Και κάθε φορά που κατεβαίνει, είναι σχεδόν... γιορτή. Μια μικρή προσωπική επανάσταση, απέναντι στην ιδέα ότι η μήτρα μας υπάρχει μόνο για να γεννά. Προσωπικός γιατρός χωρίς χρέωση Η σταθερότητα, η διάρκεια, η ποσότητα του αίματος, οι πόνοι, μπορούν να δείξουν αν κάτι πάει καλά ή όχι στον οργανισμό. Πολλές παθήσεις (πολυκυστικές ωοθήκες, ενδομητρίωση, θυρεοειδής, ακόμα και χρόνιο στρεw) κάνουν την εμφάνισή τους πρώτα μέσα από τον κύκλο. Αν δεν είχα περίοδο, θα αγνοούσα για χρόνια σημάδια που με προειδοποιούσαν. Και επειδή η ιατρική συχνά δεν παίρνει στα σοβαρά τις σωματικές μας μαρτυρίες, η περίοδος γίνεται ένα στοιχείο χειροπιαστό, ένας σύμμαχος που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα. Πεντακάθαρο πρόσωπο που ζηλεύει και η Kylie Jenner Σπυράκια; Φραγμένοι πόροι; Λιπαρό ή ξηρό δέρμα; Με τίποτα! Κατά τη διάρκεια της περιόδου μου το πρόσωπό μου είναι πιο καθαρό από ποτέ χωρίς καν να προσπαθήσω με κρέμες ή μάσκες. Είναι λες και το σώμα μου κάνει ένα φυσικό detox, σαν να μου λέει "άσε με, ξέρω τι κάνω". Δεν είναι απλώς τύχη· είναι απόδειξη πως το σώμα ξέρει να ρυθμίζει τον εαυτό του με τρόπους που η βιομηχανία της ομορφιάς ποτέ δεν θα παραδεχτεί. Γκομενοτέστ Ποιος νιώθει φλώρος όταν του ζητάς να σου πάρει σερβιέτες; Ποιος φέρνει παγωτό και σου τρίβει τα πόδια; Ποιος είναι μέσα για σεξ με περίοδο χωρίς μούτρα αηδίας; Ευχαριστούμε την περίοδο, λοιπόν, που φιλτράρει και ξεσκαρτάρει τους άντρες καλύτερα από κάθε εφαρμογή online dating και κάθε μάνα! (Σε αυτό το σημείο να πω ότι οι οργασμοί χαρίζουν φυσικά παυσίπονα στο σώμα — ενδορφίνες — οπότε ένας λόγος παραπάνω να κάνεις σεξ όταν έχεις περίοδο. Αν ο δικός σου βάζει την αηδία του μπροστά απο το να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα, μάλλον πάμε για άλλα!) Αίμα = Λιπαντικό Για πολλές από μας, εκείνες τις μέρες υπάρχει περισσότερη υγρασία, περισσότερη ευαισθησία και πολύ πιο εύκολη διείσδυση. Δεν χρειάζεται τζελ, δεν χρειάζεται... εμ... προθέρμανση (αν και είναι πάντα ευπρόσδεκτη). Το αίμα είναι φυσικό λιπαντικό και κάνει το σεξ πολύ πιο εύκολο (ναι, είναι εντελώς ασφαλές, ηρέμησε και δοκίμασε). Ηρεμιστικό Αντίθετα με το τι μας έχει πλασάρει η μισογυνία της ποπ κουλτούρας και η πατριαρχική κοινωνία ολόκληρη, δεν έχουμε όλες έντονα δυσάρεστα συναισθήματα και ανεβοκατεβάσματα διάθεσης κατά τη διάρκεια της περιόδου. Πολλές γυναίκες νιώθουν ένα κύμα ανακούφισης μόλις ξεκινήσει η αιμορραγία — σαν να ξεφουσκώνει επιτέλους η ένταση που είχε μαζευτεί τις προηγούμενες μέρες. Το σώμα χαλαρώνει, το μυαλό καθαρίζει, και μαζί έρχεται ένα αίσθημα ελέγχου και σύνδεσης με τον εαυτό. Χαλάρωση χωρίς διαλογισμό και yoga! Ποιοι ειναι οι δικοί σου λόγοι;

Πριν την πρώτη μου κολπική εξέταση, θυμάμαι να ρωτάω φίλες μου για την εμπειρία τους. Μερικές μου είπαν ότι ήταν σαν ένα μικρό τσίμπημα, «έλα ρε, οι κράμπες περιόδου είναι χειρότερες». Άλλες ότι πονάει πολύ «αλλά αξίζει γιατί σώζει ζωές». Άλλες ότι ο/η γιατρός έκανε άβολα σχόλια και ένιωσαν ντροπιασμένες και παρενοχλημένες. Είχα αγχωθεί τόσο, που κάλεσα το ιατρείο και ρώτησα αν υπήρχε τρόπος να χαλαρώσω τον κόλπο μου ένα μήνα πριν. «Μην ανησυχείς, θα χρησιμοποιήσω τον παιδικό κολποδιαστολέα». Οι λέξεις «παιδικός» και «κολποδιαστολέας» δεν θα έπρεπε να συνυπάρχουν στην ίδια πρόταση, αλλά ζούμε σε έναν κόσμο που μισεί τις γυναίκες από κούνια. Την ημέρα της εξέτασης, η γιατρός τον ζέστανε σε νερό, τον χρησιμοποίησε αργά, με έκανε να γελάσω και να χαλαρώσω. Η εμπειρία μου ήταν ευχάριστη, όμως ήταν η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Λίγα χρόνια μετά, βίωσα ένα ξαφνικό γυναικολογικό νόσημα. Βρέθηκα 3 φορές στα επείγοντα τον ίδιο χειμώνα. Μόνη, χαράματα, να περιμένω 6ωρα για κάτι που θα σταματούσε την αιμορραγία και τους σπασμούς. Ένιωθα πως είχα ένα αλυσοπρίονο να με γδέρνει ανάμεσα στα πόδια μου. Πιο τρομακτικός από τη αβεβαιότητα της κατάστασης και τη μοναξιά μου, ήταν ο κολποδιαστολέας που έμοιαζε με μεταλλικό στόμα αλιγάτορα, έτοιμο να κατασπαράξει τα μέσα μου. «Άντεξε και λίγο. Πώς να πάρω δείγμα αλλιώς;» - χωρίς αναισθησία ή καθησυχαστικά λόγια, ενώ παρακαλούσα να σταματήσουν το μαρτύριο. Ένιωθα να ξεχύνονταν τα όργανά μου κι γύρω μου γιατροί και νοσοκόμες να λένε ότι υπερβάλλω. Αυτή η εμπειρία με έσπρωξε στην ιδέα του θανάτου για αρκετό καιρό, αφού ένιωσα παρατημένη από το σύστημα - ένα σύστημα που υποτίθεται νοιάζεται για σένα. Πολλές αποφεύγουν το κολπικό τεστ από φόβο. Στα λόγια της φεμινίστριας Josephine Butler, αυτές οι εξετάσεις είναι σαν κλινικός βιασμός. Ταυτόχρονα, πατριαρχικές αντιλήψεις για την παρθενία έχουν κάνει χιλιάδες κορίτσια να νομίζουν ότι η εξέταση θα «χαλάσει» τον υμένα, κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Η αποφυγή, οδηγεί στην καθυστερημένη διάγνωση σοβαρών γυναικολογικών προβλημάτων, κυρίως του καρκίνου. Το πρόβλημα; Η μισογυνία, ο κολποδιαστολέας και όσοι επιμένουν να τον κρατήσουν ίδιο εδώ και 180 χρόνια. Αυτό το εργαλείο δεν μοιάζει  με βασανιστήριο — είναι. Αλλά δεν χρειάζεται να παραμείνει έτσι. Τι είναι ο κολποδιαστολέας; Ο κολποδιαστολέας, το μητροσκόπιο ή αλλιώς η "πάπια", είναι ένα μεταλλικό ή πλαστικό εργαλείο που τοποθετείται μέσα στον κόλπο κατά τη γυναικολογική εξέταση, έτσι ώστε οι γιατροί να μπορέσουν να δουν και να έχουν καλύτερη πρόσβαση στην ευάλωτη αυτή περιοχή. Το τεστ Παπανικολάου και η τοποθέτηση ή αλλαγή του ενδομήτριου σπιράλ για αντισύλληψη είναι μερικοί από τους λόγους που οι γιατροί χρειάζονται αυτό το εργαλείο. Όμως για πολλές από εμάς, αυτό το εργαλείο είναι συνδεδεμένο με πόνο, ανασφάλεια, ντροπή, ακινητοποίηση, άβολες σωματικές στάσεις, φόβο, ακόμη και τραύμα.  Η χρήση του συχνά κανονικοποιείται, σαν να είναι αυτονόητο ότι εμείς οφείλουμε να το ανεχτούμε, να το αντέχουμε για να είμαστε υγιείς.  Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να αποφεύγουν γυναικολογικές εξετάσεις, ρισκάροντας την υγεία τους. Ο κολποδιαστολέας είναι σύμβολο μιας ιατρικής που φτιάχτηκε χωρίς εμάς, για εμάς. Είναι  η επιτομή του πώς το γυναικείο σώμα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο ελέγχου στην κοινωνία χωρίς φωνή, χωρίς συναίνεση, χωρίς βάση στη δική μας εμπειρία. Οι βίαιες ρίζες του κολποδιαστολέα Οι πρώτες εκδοχές του μοντέρνου κολποδιαστολέα δημιουργήθηκαν το 1845 από τον J. Marion Sims «πατέρα της γυναικολογίας» και χρησιμοποίθηκαν πρώτα σε πειράματα πάνω σε μαύρες, σκλάβες γυναίκες. Ο ίδιος έγραψε πως κρατούσε τις γυναίκες ακινητοποιημένες με αλυσίδες, σχοινιά, χειροπέδες, γονατιστές σε τραπέζια και δεν τις αναισθητοποιούσε, γιατί πίστευε πως «οι μαύρες γυναίκες δεν νιώθουν πόνο».   Ο κολποδιαστολέας δεν φτιάχτηκε για να ακούσει το σώμα μας, αλλά για να επιβληθεί στο σώμα μας. Άρα ποια ιατρική παράδοση τιμούμε όταν χρησιμοποιούμε ακόμα αυτό το βίαιο, ρατσιστικό εργαλείο στην παλιά αυτή μορφή του; Ο κολποδιαστολέας είναι απομεινάρι ενός κόσμου που βασάνισε, σιώπησε και αγνόησε τα γυναικεία σώματα. Δεν θέλουμε ο κολποδιαστολέας απλώς να αλλάξει σχήμα. Θέλουμε να γκρεμίσουμε  τη βία που κρύβει μέσα της και να δεχτούμε πραγματική φροντίδα χωρίς θυσίες και ανησυχίες. Προσπάθειες για τροποποίηση 1870 - 1900 Γυναίκες μαίες ή γιατροί έφτιαξαν πιο «μαλακές» ή πιο εργονομικές εκδοχές. Καμία δεν κατοχυρώθηκε επίσημα. Κάποιες πατέντες εξαφανίστηκαν. Η ιατρική κοινότητα απλώς τις αγνόησε. 1970 Η φεμινιστική, ριζοσπαστική ομάδα Boston Women’s Health Book Collective κυκλοφόρησε το Our Bodies, Ourselves και πρότεινε την αυτοεξέταση με καθρέφτη, αμφισβητώντας το μοντέλο της παθητικής ασθενούς. Πρότεινε κοινότητες γνώσης και φροντίδας χωρίς εργαλεία πόνου. Η υποδοχή από τους γιατρούς ήταν εχθρική: «Είστε αιρετικές και μη επαγγελματικές». 2005 Το FemSpec ήταν μια από τις πρώτες σοβαρές απόπειρες επανασχεδιασμού του κολποδιαστολέα, που δημιουργήθηκε από την Yvonne Lin και Scott Henderson, σχεδιαστές βιομηχανικού design στη Νέα Υόρκη. Αντιμετώπισε παθητικότητα και αντίσταση από γιατρούς, που θεωρούσαν ότι «δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει κάτι που ήδη λειτουργεί μια χαρά». Οι εταιρείες ιατρικού εξοπλισμού δεν επένδυσαν — θεώρησαν ότι «οι γυναίκες θα το αντέξουν όπως πάντα». 2014-2017 Σχεδιάστρια και ασθενής Fran Wang, έφτιαξε το Yona, ένα μικρό, μαλακό, εύκαμπτο κολποδιαστολέα μετά από τραυματική εμπειρία της. Το πρότζεκτ βρήκε υποστήριξη μόνο από φεμινιστικά δίκτυα και όχι από δημοφιλή νοσοκομεία. Δεν πήρε χρηματοδότηση και δεν ενσωματώθηκε ποτέ στις βασικές προμήθειες  κλινικών. Η Wang συνεχίζει να προσπαθεί σήμερα. 2017  Ομάδα γυναικών φοιτητριών στο πανεπιστήμιο Duke, έφτιαξαν το Callascope μεγέθους ταμπόν, με κάμερα στην άκρη. Το 92% το προτίμησαν ως πιο άνετο από το παραδοσιακό εργαλείο και πολύ φιλικό για αυτοεξέταση. Δεν έλαβε χρηματοδότηση και δεν το προτίμησαν γιατροί. Έμεινε περιορισμένο σε ερευνητικά και κοινοτικά περιβάλλοντα. 2018  Με ελαφρώς καμπυλωμένες λάμες, φωτάκι και περιστρεφόμενο χερούλι, το σχέδιο του κολποδιαστολέα Lotus από Καναδή φοιτήτρια, παρουσιάστηκε σε ακαδημαϊκή έκθεση, αλλά δεν πήρε καμία υποστήριξη για παραγωγή ή χρήση από νοσοκομεία.  2020 Η εταιρία Ceek Women’s Health παρουσίασε σιωπηλότερες, θερμαινόμενες, διακριτικότερες εναλλακτικές, με λιγότερη πίεση και χρήση με μία μόνο κίνηση. Εργαλεία σχεδιασμένα με ομάδα ασθενών, νοσοκόμων, και γυναικολόγων, με υπόψη τον πόνο. Χωρίς κρατική ή ασφαλιστική υποστήριξη, έμεινε εκτός των δημόσιων συστημάτων υγείας. Η ομάδα συνεχίζει να προσπαθεί και πουλά τα προϊόντα της στην ιστοσελίδα της. 2025 Το Lilium σχεδιάστηκε από Ολλανδές φοιτήτριες. Έχει σχήμα λουλουδιού, ανοίγει πιο απαλά και είναι πιο φιλικό στην εμφάνιση. Είναι από μαλακό, ανακυκλώσιμο υλικό και βγαίνει σε χρώματα για να μη φαίνεται απειλητικό. Έγινε γρήγορα viral και πολλοί το παρουσιάζουν ως την πρώτη φορά που αλλάζει το εργαλείο μετά από 180 χρόνια ενώ δεν ισχύει. Το Lilium παρουσιέζεται ως “προϊόν”, όχι ως φεμινιστική ανάγκη.  Παρουσιάζεται σαν καινοτομία και όχι σαν λύση σε κάτι που πάντα πονούσε και φόβιζε τις γυναίκες. Το Lilium δέχτηκε χρηματοδότηση, γιατί δεν απειλεί ανοιχτά την πατριαρχία και εστιάζεται στην αύξηση των γυναικολογικών επισκέψεων. Τι να κάνεις για πιο άνετη γυναικολογική εξέταση 1. Κάλεσε το ιατρικό γραφείο πριν την εξέταση. Ρώτα αν έχουν εναλλακτικές κολποδιαστολέα και πως μπορούν να κάνουν την εξέταση πιο άνετη. 2. Ζήτα πιο μικρό κολποδιαστολέα. Υπάρχουν διαφορετικά μεγέθη. 3. Ζήτα να το ζεστάνουν ή ζήτα πλαστικό. Το μέταλλο είναι κρύο. Αν δεν έχουν πλαστικό ή αρνηθούν το ζέσταμα, ίσως να πας σε άλλο γιατρό.  4. Ζήτα να το χρησιμοποιήσουν με λιπαντικό. Επιτρέπεται. 5. Βαθιές ανάσες. 6. Ζήτα να σου εξηγήσουν τι κάνουν κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Έχεις δικαίωμα να καταλάβεις και να νιώσεις ασφάλεια. 7. Βάλε ακουστικά και άκου μουσική για να χαλαρώσεις.  8. Αν πονάς ή νιώθεις απειλή, πες στοπ χωρίς ντροπή! 9. Έχε το κινητό σου δίπλα σου. Αν δεν αισθάνεσαι ασφαλής, πάτα ηχογράφηση ή κάλεσε αγαπημένο σου άτομο.

Η πρόσφατη ανάρτηση από «Το ΜΩΒ» με τίτλο «Γένους Θηλυκού η Παπάκι;» αποκαλύπτει για άλλη μια φορά το βαθιά ριζωμένο τρανσφοβικό και ετεροκανονικό πλαίσιο μέσα από το οποίο υποτιθέμενες φεμινίστριες επιλέγουν να προσεγγίσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα των φύλων. Όχι μόνο αναπαράγουν τοξικά στερεότυπα και προμοτάρουν ρητορική μίσους και διακρίσεις (λες και δεν έχουμε αρκετά από αυτά), αλλά έχουν προδώσει αρκετό κόσμο που τις έχει στηρίξει ακτιβιστικά και οικονομικά όλα αυτά τα χρόνια στο όνομα του φεμινισμού, έναν όρο που στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τι σημαίνει. Αν και ιστορικά έχουν προσφέρει πραγματικά στο φεμινιστικό κίνημα από το 2012 ως ομάδα, ο λόγος τους πλέον είναι επικίνδυνος, αφού δεν συμπεριλαμβάνει την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Φεμινισμός με εξαιρέσεις δεν υπάρχει!!! Δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι το άρθρο αυτό γράφτηκε από μια ηλικιωμένη, ετεροφυλόφιλη γυναίκα που εμμένει σε TERF (Trans-Exclusionary Radical Feminist) απόψεις, αναπαράγοντας αντιλήψεις που όχι μόνο βλάπτουν τα τρανς άτομα, αλλά και το ίδιο το φεμινιστικό κίνημα που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί. Το άρθρο γράφτηκε από την ίδια την πρόεδρο της συλλογικότητας Σίσσυ Βωβού. Πρόκειται για ένα κείμενο που αδυνατεί να κατανοήσει τη σύγχρονη συζήτηση περί φύλου και επιτίθεται ανοιχτά στην ύπαρξη των τρανς και μη δυαδικών ατόμων χρησιμοποιώντας υποτιθέμενα φεμινιστικά επιχειρήματα που αναπαράγουν πατριαρχικές λογικές. 🌈 Δεν υπάρχει φεμινισμός χωρίς ΛΟΑΤΚΙ+! ♀️ Δεν υπάρχει φεμινισμός χωρίς διαθεματικότητα! Τι γράφτηκε στο άρθρο του «Το Μωβ» που είναι προβληματικό; «Ας συζητήσουμε λοιπόν λίγο για τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του γυναικείου-φεμινιστικού κινήματος και του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος στην προσπάθεια που διευρύνεται πλέον, για εξαφάνιση της έννοιας της γυναίκας από τη σκέψη, την κοινωνία, τα κινήματα» Η διατύπωση αυτή υπονοεί ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν ανήκουν στο φεμινιστικό κίνημα, παραβλέποντας τη διαθεματικότητα και το γεγονός ότι η καταπίεση βάσει φύλου και σεξουαλικότητας είναι αλληλένδετες. Το γυναικείο φεμινιστικό κίνημα και το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα δεν είναι ξεχωριστές οντότητες με αντίθετα συμφέροντα, καθώς και τα δύο επιδιώκουν την ισότητα και την εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων.  Ο φεμινισμός αν δεν είναι διαθεματικός, τότε δεν είναι πραγματικός φεμινισμός, αλλά μια επιλεκτική μορφή δικαιωμάτων που αφήνει στην απ’έξω τις πιο περιθωριοποιημένες ομάδες. *διαθεματικότητα = η αναλυτική προσέγγιση που εξετάζει πώς διαφορετικές ταυτότητες (όπως φύλο, φυλή, τάξη, σεξουαλικότητα) αλληλεπιδρούν και δημιουργούν μοναδικές εμπειρίες καταπίεσης και προνομίων. « Εμείς κάναμε τρομερό αγώνα ενάντια στο γάμο ως υποχρέωση των γυναικών, και καταδείξαμε τους καταναγκασμούς που εμπεριέχει ο γάμος. Αντίθετα, το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα υποστηρίζει ένθερμα το γάμο, και λένε μάλιστα ότι ο γάμος είναι αγάπη, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως. Εμείς λέμε ότι είναι μια υποχρεωτική σύμβαση για τις περισσότερες γυναίκες. Ως αποτέλεσμα του αγώνα μας, σήμερα, μετά από 50 χρόνια δηλαδή, ο γάμος έχει αποδυναμωθεί και έχουμε ευρωπαϊκές χώρες που το 50% των ζευγαριών συζούν χωρίς γάμο και ακόμα χωρίς σύμφωνο συμβίωσης. Αυτή είναι μια πραγματική διαφορά » Οι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν ισχυρίζονται ότι ο γάμος είναι αγάπη, αλλά ότι η αγάπη είναι αγάπη (love is love) , που θα πει ότι όλες οι μορφές αγάπης πρέπει να αντιμετωπίζονται με ίση αξία και δικαιώματα. Το αίτημα για ισότητα στον γάμο δεν σημαίνει ότι το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα προωθεί τον γάμο ως τον απόλυτο στόχο ή ως συνώνυμο της αγάπης, αλλά ως δικαίωμα επιλογής για όσα άτομα θέλουν να παντρευτούν, κάτι που τους έχει στερηθεί. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ζητά απλά τα ίδια δικαίωμα που έχουν τα ετερόφυλα άτομα στις σχέσεις τους, χωρίς νομικά και κοινωνικά εμπόδια. Το γεγονός ότι πολλοί ετεροκανονικοί γάμοι βασίζονται σε πατριαρχικές, καταπιεστικές δυναμικές δεν σημαίνει ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ γάμοι αναπαράγουν τις ίδιες δομές.  « Το μεγαλύτερο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος ζητούν την επαγγελματοποίηση της πορνείας, ενώ εμείς λέμε ότι η πορνεία είναι βια κατά των γυναικών, είτε είναι “επιλογή” μέσα από μύριους καταναγκασμούς, είτε είναι απλώς εξαναγκαστική. Φυσικά, η πορνεία, αν ικανοποιηθεί αυτό το αίτημα, πρέπει να μπει και στον επαγγελματικό προσανατολισμό στα σχολεία. Για φανταστείτε! Και συμπληρώνουμε ότι τα εκδιδόμενα άτομα μπορεί να είναι στην πλειοψηφία τους αλλά όχι στην ολότητά τους γυναίκες, οι πελάτες όμως είναι κατά 97% άντρες » Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα ζητά αποποινικοποίηση της σεξεργασίας και αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων που την ασκούν από ελεύθερη επιλογή. Τα δικαιώματα των σεξεργαζόμενων δεν αφορούν την «προώθηση» της πορνείας, αλλά την αναγνώριση της πραγματικότητας ότι η ποινικοποίηση οδηγεί σε περισσότερη βία και εκμετάλλευση. Κανείς δεν ζητά να «διδάσκεται η πορνεία στα σχολεία» – αυτή είναι μια εχθρική παραπληροφόρηση που κακοποιεί τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Αντί να ασχοληθεί με τις συνθήκες που αναγκάζουν τα άτομα να μπουν στην σεξεργασία ή στο πώς θα προστατευτούν από τη βία της αστυνομίας και των προαγωγών, «Το ΜΩΒ» επιλέγει να κάνει επιθέσεις. Πόσο χρήσιμο! Να λείπει τέτοιος φεμινισμός! « Μεγάλο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος και του κινήματος κατάργησης του φύλου ζητούν την νομιμοποίηση της παρένθετης μητρότητας, μια ακόμα δηλαδή εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, και μάλιστα στα πιο βαθιά του σημεία, που δεν αγγίζει μόνο τις γυναίκες που εμπορευματοποιούν τη γέννηση, αλλά και τα δύσμοιρα παιδιά που θα γεννηθούν. Φυσικά εμείς είμαστε ενάντια στην παρενθεσία, και για γυναίκες και για άνδρες » Η παρένθετη κύηση είναι δικαίωμα που πηγάζει από την αυτοδιάθεση του σώματος, αρκεί να γίνεται με συναίνεση και χωρίς καταναγκασμό. Αντί να συζητάμε για την κατάργησή της, θα έπρεπε να εστιάζουμε στη διασφάλιση ενός ισχυρού νομικού πλαισίου που προστατεύει τα άτομα από την εκμετάλλευση, με αυστηρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και πραγματικές δικλείδες ασφαλείας. Οι ίδιες ρητορικές που περιορίζουν την παρένθετη κύηση είναι αυτές που στοχεύουν το δικαίωμα στην άμβλωση και τη σωματική αυτονομία των γυναικών. Αν δεχτούμε τον περιορισμό ενός δικαιώματος, είναι θέμα χρόνου να ακολουθήσουν και άλλοι περιορισμοί και για άλλες ομάδες ανθρώπων.  « Το μεγαλύτερο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος υιοθετούν τα σύμβολα της λεγόμενης “θηλυκότητας”, κάτι που εμείς αμφισβητήσαμε εδώ και κάτι δεκαετίες. 12ποντο τακούνι λένε σε κάποια συνθήματα, γιατί αυτό είναι το “καλύτερο” σύμβολο της θηλυκότητας. Τι ζαρτιέρες, σουτιέν, φουσκωμένα στήθια, όλα στην εξυπηρέτηση, τη διαιώνιση και την ανάπτυξη του ανδρικού φαντασιακού. Βέβαια, αυτό θεωρείται αυτοπροσδιορισμός και επιλογή. Από πού προέρχονται όλα αυτά, δεν μαθαίνουμε » Αυτή η περιγραφή όχι μόνο φετιχοποιεί τις θηλυκότητες , αλλά αναπαράγει την ίδια την αντικειμενοποίηση που υποτίθεται ότι καταγγέλλει. Η έκφραση της ταυτότητας φύλου είναι θεμελιώδες δικαίωμα: είναι ένα ζήτημα ψυχικής και σωματικής επιβιώσης για πολλά άτομα και κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει σε αυτά το πώς θα εκφραστούν, ούτε να αμφισβητήσει την ταυτότητά τους. Αφού «Το ΜΩΒ» θεωρεί ότι η κοινωνία επιβάλλει τη θηλυκότητα στα σώματα των γυναικών, γιατί τότε νιώθει την ανάγκη να αστυνομεύει και να σχολιάζει το σώμα των θηλυκοτήτων; Δεν βγάζετε νόημα. « Αμφισβητούν τη σημασία της αναπαραγωγικής μας λειτουργίας, περιφρονώντας την ως βιολογισμό, ενώ η βιολογία μας έχει δοθεί από τη φύση και εμείς δεν την μισούμε και δεν την απορρίπτουμε. Κάποιες μένουμε έγκυες, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία, είτε από επιλογή είτε από τύχη, κυοφορούμε, γεννάμε, αγαπάμε και φροντίζουμε, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια του βρέφους που έχει αυξημένη ανάγκη από τη μητέρα είτε θηλάζει, είτε όχι » Υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν, δεν θέλουν ή δεν χρειάζεται να κυοφορήσουν για να είναι γυναίκες. Η αναπαραγωγή δεν είναι ούτε οικουμενική εμπειρία, ούτε θεμελιώδης για την ταυτότητα των γυναικών. Η επιμονή στην αναπαραγωγή ως βασικό χαρακτηριστικό της γυναικείας ταυτότητας είναι μια πατριαρχική αφήγηση που έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά για να περιορίσει την μητρότητα και να δικαιολογήσει την καταπίεση γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+. Το να αναγνωρίζουμε ότι η μητρότητα δεν είναι η μόνη εμπειρία που ορίζει τις γυναίκες δεν σημαίνει ότι τη μισούμε ή την υποτιμούμε – σημαίνει ότι διεκδικούμε την ελευθερία να υπάρχουμε πέρα από τις αναπαραγωγικές μας δυνατότητες. « Τέλος, είναι ντροπή να μας αποκαλούν “άτομα με μήτρα” εν ονόματι μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας γυναικών που απέκτησαν ταυτότητα φύλου ανδρική αλλά η βιολογική φύση τους είναι γυναικεία. Δηλαδή είναι γένους θηλυκού. Θεωρείται ότι τα τρανς άτομα είναι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού, αν και φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να ανακαλυφθεί ο αριθμός τους. Και να υπολογίσουμε εδώ ότι οι γυναίκες που έγιναν τρανς άνδρες είναι πολύ μικρότερο ποσοστό από το αντίθετο » Η παραπάνω δήλωση προϋποθέτει ότι οι τρανς άνδρες είναι απλώς «γυναίκες που άλλαξαν», ενώ ήταν πάντα άνδρες και η μετάβασή τους αφορά την αναγνώριση της πραγματικής τους ταυτότητας. Η αναφορά στη «βιολογική φύση» ως αμετάβλητη είναι τυπική τρανσφοβική στρατηγική, που χρησιμοποιείται για να αρνηθεί την εγκυρότητα των τρανς ατόμων.   Το γεγονός ότι μια ομάδα είναι αριθμητικά μικρότερη δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει πλήρη αναγνώριση και δικαιώματα. Ο όρος «άτομα με μήτρα»  δεν υπάρχει για να «διαγράψει» τις γυναίκες, αλλά για να συμπεριλάβει όλα τα άτομα που επηρεάζονται από αναπαραγωγικά ζητήματα – τρανς άνδρες, μη δυαδικά και ίντερσεξ άτομα. Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται σε ιατρικά, νομικά και κοινωνικά πλαίσια, όχι για να μειώσει τη γυναικεία ταυτότητα, αλλά για να αναγνωρίσει τη διαφορετικότητα των σωμάτων και των εμπειριών. Συμπεριληπτικός Λόγος Η χρήση του «@» στις καταλήξεις λέξεων στοχεύει στη συμπερίληψη ατόμων που δεν ταυτίζονται με την έμφυλη γλώσσα. Ωστόσο, αυτή η πρακτική δεν αλλάζει ουσιαστικά τις βαθιά πατριαρχικές και δυαδικές δομές της γλώσσας, λειτουργώντας περισσότερο ως προσωρινή λύση. Μια πιο προσβάσιμη και λειτουργική επιλογή είναι η χρήση ουδέτερων όρων, όπως «τα άτομα» ή «οι άνθρωποι», που επιτρέπουν τη συμπερίληψη χωρίς να επηρεάζουν τη ροή του λόγου. Παρόλα αυτά, για πολλούς, το «@» ή το «x» είναι κάτι παραπάνω από ένας συμβολικός τρόπος γραφής— αποτελούν εργαλεία ανατροπής που υπενθυμίζουν πως η γλώσσα δεν είναι ουδέτερη, αλλά διαμορφώνεται από κυρίαρχες εξουσιαστικές σχέσεις. Οι αντιδράσεις ενάντια στο «@» προέρχονται κυρίως από άτομα που δεν βιώνουν τον αποκλεισμό της έμφυλης γλώσσας. Λένε πως «χαλάει» την αισθητική του γραπτού λόγου, αγνοώντας πως η ύπαρξη και η ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων δεν είναι αισθητικό ζήτημα. Η συμπερίληψη δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε η ταυτότητά μας υπάρχει για να είναι ευχάριστη στο μάτι. Αντί να απορρίπτουμε αυτές τις πρακτικές, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τη σημασία τους ως μορφές αντίστασης που δίνουν χώρο σε περιθωριοποιημένες ταυτότητες.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου) συνοδεύεται κάθε χρόνο από ποιητικά σχόλια και «ευχές» που αντί να τιμούν ή τονίζουν το πραγματικό νόημά της, αναπαράγουν στερεότυπα για τις γυναίκες με αφελή, αλλά βλαβερό τρόπο. Συγκεκριμένα μιλάμε για καλοπροαίρετο σεξισμό. Τι είναι ο καλοπροαίρετος σεξισμός; Ο καλοπροαίρετος σεξισμός είναι μια μορφή σεξισμού που εκφράζεται με φαινομενικά θετικές, προστατευτικές, κολακευτικές απόψεις και συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, αλλά στην πραγματικότητα διατηρεί τις έμφυλες ανισότητες. Αν και δεν εκφράζεται με άμεση εχθρότητα, συμβάλλει στη διατήρηση στερεοτύπων και περιορίζει την αυτονομία και τις ευκαιρίες των γυναικών, ενισχύοντας έμμεσα τις κοινωνικές ανισότητες. Παράδειγμα: «Είσαι πολύ έξυπνη και αστεία για γυναίκα!» «Οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες και συναισθηματικές από τους άντρες» «Δεν πρέπει να σηκώνεις βάρη, υπάρχουν άντρες γι’ αυτό» «Δεν χρειάζεται να πληρώσεις, είσαι γυναίκα!» Παραδείγματα Καλοπροαίρετου Σεξισμού την Ημέρα της Γυναίκας «Την Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζουμε τη γυναικεία φύση που ομορφαίνει τον κόσμο μας» Με τέτοιου είδους εκφράσεις ξεπλένετε την ιστορία της Ημέρας της Γυναίκας, μετατρέποντάς την από ημέρα αγώνα ενάντια στην καταπίεση σε μια επιφανειακή «γιορτή» που μας περιορίζει σε διακοσμητικά στολίδια. Συνδέετε την αξία των γυναικών αποκλειστικά με το αισθητικό τους αποτύπωμα, λες και ο ρόλος μας είναι να διακοσμίζουμε τον κόσμο των άλλων, κυρίως των αντρών.  Δεν γεννηθήκαμε για να «ομορφαίνουμε» τον κόσμο σας – γεννηθήκαμε για να φτιάξουμε δικό μας κόσμο, έναν κόσμο όπου υπάρχει ελευθερία και ειρήνη. Η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μία ωδή στη γυναικεία «χάρη» και «αισθητική». Είναι μια υπενθύμηση της ανισότητας, τη βίας, της περιθωριοποίησης και της συστημικής αδικίας που ακόμα παλεύουμε να ανατρέψουμε! Είναι μία υπενθύμιση ότι η κοινωνία συνεχίζει να υποβαθμίζει, να εκμεταλλεύεται και να καταπιέζει τις γυναίκες με «όμορφα» λόγια που συγκαλύπτουν την πατριαρχική πραγματικότητα. Αν θέλετε να τιμήσετε τις γυναίκες, παλέψτε για μας, με εμάς και αρχίστε να αμφισβητείτε το σύστημα που μας θέλει υποταγμένες. Οτιδήποτε λιγότερο είναι μόνο πατριαρχία σε ύπουλο περιτύλιγμα «σεβασμού».  «Οι γυναίκες είναι το πιο πολύτιμο δώρο της ζωής, το ελάχιστο που αξίζουν σήμερα είναι λουλούδια και αγάπη!» Η αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι «το πιο πολύτιμο δώρο της ζωής» όχι μόνο μας αντικειμενοποιεί αισχρά, αλλά μας τοποθετεί σε ένα πλαίσιο ιδεαλισμού και ρομαντικοποίησης, αντί να αναγνωρίζει την πραγματική μας αξία ως αυτόνομα και ισότιμα μέλη της κοινωνίας.  Το ότι «το ελάχιστο που αξίζουμε» είναι λουλούδια και αγάπη υποβαθμίζει το πραγματικό νόημα της ημέρας καθώς και του αγώνα μας. Δεν είμαστε δώρα για σας - είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ με ανάγκες, στόχους, όνειρα και επιτεύγματα. Το να μας «ανταμείβειτε» με λουλούδια και καλά λογάκια μία φορά τον χρόνο, ενώ τις υπόλοιπες 364 μέρες απολαμβάνετε τα προνόμιά σας (πολλές φορές εις βάρος μας) και καταπατάτε τα δικαιώματά μας, δεν είναι τιμή – είναι κοροϊδία. Δεν χρειαζόμαστε λουλούδια, σοκολάτες, ευχές και συμβολικές κινήσεις. Χρειαζόμαστε ισότητα, ασφάλεια, ευκαιρίες και τον σεβασμό που μας αρνείστε καθημερινά! Αυτή είναι πραγματική αγάπη! «Χρόνια πολλά στις γυναίκες, τα πιο ευαίσθητα και τρυφερά πλάσματα του πλανήτη!» Η ιδέα ότι οι γυναίκες είμαστε από φύση μας ευαίσθητες και τρυφερές έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και αιώνες για να μας κρατήσει σε υποταγμένους ρόλους: ως φροντίστριες, ως συναισθηματικά διαθέσιμες για όλους, ως αυτές που «μαλακώνουν» την ανδρική σκληρότητα.  Αυτή η φράση δεν είναι κομπλιμέντο, είναι προσβολή καθώς μηδενίζει την ποικιλία των συναισθημάτων μας. Οι γυναίκες δεν γεννιόμαστε ευαίσθητες και τρυφερές – κοινωνικοποιούμαστε να γίνουμε έτσι, γιατί η κοινωνία απαιτεί να υπηρετούμε τους άλλους, να συμμορφωνόμαστε και να μην απειλούμε την εξουσία των ανδρών. Όταν διεκδικούμε, όταν θυμώνουμε, όταν αρνούμαστε να παίξουμε τον ρόλο της «γλυκιάς και τρυφερής», η ίδια κοινωνία μας λέει υστερικές, επιθετικές, υπερβολικές, δύσκολες. Η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι για να μας κολλάτε τέτοιες ρηχές ετικέτες. Είναι για να ακουστούν οι φωνές μας όπως είναι πραγματικά – οργισμένες, ανυποχώρητες και δίχως φόβο! «Πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα, κρύβεται μια υπέροχη γυναίκα» Αυτή η φράση υποβαθμίζει τις γυναίκες σε κομπάρσους της ζωής των ανδρών που υπάρχουν για να εμπνέουν, να καλυτερεύουν, να κινητοποιούν τους άντρες, λες και η ύπαρξή τους έχει αξία μόνο ως «στήριγμα»για την ανδρική επιτυχία.  Βαθιά ριζομένη πατριαρχική ιδέα που ξεκινά από τις Αβρααμικές θρησκείες και το παραμυθάκι κατά το οποίο ο Θεός έφτιαξε πρώτα τον Αδάμ και μετά έπλασε την Εύα για να του κάνει παρέα, να μη βαριέται! Κατά το ψέμα αυτό ο μόνος τρόπος μια γυναίκα να θεωρηθεί ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι να έχει ετεροφυλόφιλη σχέση! Οι γυναίκες δεν είναι συμπληρωματικά υποκείμενα, ούτε δευτερεύοντες χαρακτήρες - είναι πρωταγωνίστριες, ηγέτιδες και δημιουργοί της δικής τους ιστορίας. Η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι για να τιμήσουμε τη «σιωπηλή συνεισφορά» μας στους άντρες, αλλά για να παροτρύνουμε η μία την άλλη να καταστρέψουμε το σύστημα που μας θέλει στο περιθώριο.  «Η γυναίκα είναι η βασίλισσα του σπιτιού, το λιγότερο είναι να την τιμήσουμε σήμερα!» Το να βαφτίζετε μια γυναίκα «βασίλισσα του σπιτιού» είναι ένας ωραιοποιημένος τρόπος να την παγιδεύσετε στην κοινωνία μόνο ως νοικοκυρά, φορτώνοντάς της την ευθύνη της οικογένειας, των παιδιών, ενηλίκων και του σπιτιού σαν να είναι έμφυτο καθήκον της, ενώ οι άντρες κρατούν την πραγματική εξουσία και ελευθερία. Δεν θέλουμε στέμματα που μας φυλακίζουν - θέλουμε να μοιράζεστε τις ευθύνες και να μας βλέπετε ως ίσες μέσα και έξω από το σπίτι, θέλουμε να γκρεμίσουμε τον θρόνο της πατριαρχίας και τους ρόλους που μας επιβάλλει και να χτίσουμε μια κοινωνία με ελευθερία επιλογών που δεν μας βλέπει ως απλήρωτες υπηρέτριες. «Χρόνια πολλά στις μητέρες, τις κόρες, τις συζύγους - τις γυναίκες της ζωής μας!» Αυτή η φράση διαγράφει την ύπαρξή μας και μας ορίζει μόνο μέσα από τις σχέσεις μας με τους άντρες. Δεν υπάρχουμε για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες των άλλων. Η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι ευκαιρία να αποθεώσετε τη «θηλυκή προσφορά», αλλά μία υπενθύμιση των αγώνων ενάντια στην καταπίεση, την έμφυλη βία και τις κοινωνικές ανισότητες - είναι μία υπενθύμιση του πώς το σύστημα εξακολουθεί να μας εκμεταλλεύεται, να μας φιμώνει και να μας περιορίζει. «Ένα ευχαριστώ στις γυναίκες που όσο και να μας γκρινιάζουν, να μας βρίζουν, να μας σπάνε τα νεύρα, δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε χωρίς εκείνες» Δεν είμαστε «πλάσματα» που η ύπαρξή μας συνοδεύεται από γκρίνια, βρισιές και νεύρα. Αυτή η αφήγηση είναι μια παλιά, κουραστική, πατροναριστική, μισογυνική καραμέλα που μας παρουσιάζει ως βάρος και πηγή ενόχλησης, ενώ ταυτόχρονα προσποιείται πως μας τιμά. Αντιλαμβάνεστε τις γυναίκες μόνο μέσα από το πώς σας επηρεάζουν, αντί να αναγνωρίζετε την αξία μας ως αυτόνομα άτομα.  «Σεβασμός προς τις γυναίκες - χωρίς εκείνες δεν θα υπήρχαμε εμείς οι άντρες» Άλλο ένα παράδειγμα του πως η πατριαρχία μεταμφιέζει την υποτίμηση σε «σεβασμό», αφού υποννοεί ότι οι γυναίκες είναι απλά μήτρες με πόδια, μηχανές αναπαραγωγής! Δεν αξίζουμε εκτίμηση επειδή σας γεννήσαμε και θα συνεχίσουμε να γεννάμε, αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι με ικανότητες και όνειρα το ίδιο σημαντικά όπως η μητρότητα. Η Ημέρα της Γυναίκας δεν υπάρχει για να υπενθυμίζει στους άντρες την ύπαρξή τους. Αν δεν μπορείτε να μιλήσετε για τις γυναίκες χωρίς αυτή η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τους άντρες, τότε καλύτερα να μη μιλήσετε καθόλου! Προβληματισμοί για την Ημέρα της Γυναίκας Η Ημέρα της Γυναίκας, αν και δημιουργήθηκε για να τιμήσει τους αγώνες για την ισότητα, συχνά παραμένει προσκολλημένη σε μια περιοριστική αντίληψη της γυναικείας ταυτότητας. Συχνά, η ημέρα επικεντρώνεται σε λευκές, μορφωμένες, cis, ετεροφυλόφιλες γυναίκες μεσαίας τάξης, αφήνοντας στο περιθώριο μαύρες, μετανάστριες, ιθαγενείς, τρανς, λεσβίες, αμφιφυλόφιλες, καθώς και γυναίκες με αναπηρίες – γυναίκες των οποίων οι φωνές σπάνια ακούγονται στις φεμινιστικές κινητοποιήσεις, παρόλο που βιώνουν πολλαπλές μορφές καταπίεσης, κοινωνικής και συστημικής βίας. Η πραγματική ισότητα απαιτεί διαθεματικότητα: να αναγνωρίζουμε ότι οι γυναίκες δεν αποτελούν μια μονολιθική ομάδα και ότι η εμπειρία της γυναικείας ταυτότητας είναι πολύμορφη και επηρεάζεται από διαφορετικούς άξονες καταπίεσης. Αν η Ημέρα της Γυναίκας πρόκειται να είναι ένας χώρος διεκδίκησης δικαιωμάτων, τότε αυτές οι γυναίκες πρέπει να είναι στο επίκεντρο της συζήτησης – όχι στο περιθώριο! Η Ημέρα της Γυναίκας ως θέμα μια φορά τον χρόνο Η ισότητα δεν είναι κάτι που πρέπει να συζητάμε μία μέρα τον χρόνο και μετά να ξεχνάμε. Η ανάγκη για δράση και κινητοποιήσεις πρέπει να είναι καθημερινή, όχι μόνο επετειακή. Αυτο αναφέρεται κυρίως σε λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούν την ημέρα για να φτιάξουν επιφανειακά ποστ ενώ τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου τα δικαιώματα των γυναικών δεν αναφέρονται σε καμία από τις συζητήσεις τους. Η Ημέρα της Γυναίκας ως «εορτασμός» αντί για ημέρα αγώνα Συχνά παρουσιάζεται ως μια "γιορτή" με λουλούδια, ευχές και κομπλιμέντα, αντί να αντιμετωπίζεται ως αυτό που πραγματικά είναι: μια ημέρα υπενθύμισης των διακρίσεων, της ανισότητας και των αγώνων για δικαιώματα. Υποβαθμίζεται ο ριζοσπαστικός της χαρακτήρας, μετατρέποντάς την σε μια επιφανειακή και άκακη "παράδοση". Μια καπιταλιστική παγίδα Ενώ ξεκίνησε ως μια ριζοσπαστική, σοσιαλιστική και εργατική διεκδίκηση, έχει μετατραπεί σε μια ακόμα καπιταλιστική παγίδα, απογυμνωμένη από τον αρχικό της σκοπό. Η μέρα αυτή έχει γίνει άλλη μια ευκαιρία για εταιρείες να πουλήσουν ροζ προϊόντα και "Girl Boss" κούπες αγνοώντας τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όπως ενδοοικογενειακή βία, γυναικοκτονίες και σωματεμπορία.  Ο καπιταλισμός πήρε μια μέρα που αναδείκνυε την εκμετάλλευση των γυναικών στην εργασία και την έκανε μια εμπορική φιέστα «ενδυνάμωσης» που δεν απειλεί το σύστημα.  Οι ίδιες εταιρείες που διαφημίζουν δήθεν ενδυνάμωση, εξακολουθούν να βασίζονται στην εκμετάλλευση γυναικών εργατριών.  Η πραγματική τιμή στις γυναίκες δεν έρχεται με εκπτώσεις σε καλλυντικά και μασάζ. Αν η Ημέρα της Γυναίκας γίνει απλά ένα ακόμα καταναλωτικό event, τότε χάνεται το νόημα της. Δεν χρειαζόμαστε ακόμα μια γιορτή με συγκαταβατικά "Χρόνια Πολλά", αλλά μια μέρα που θα παραμένει πολιτική, ανατρεπτική και διεκδικητική – όπως ξεκίνησε. Η υποκρισία των κυβερνήσεων και των μεγάλων εταιρειών Πολιτικοί και επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται τη μέρα για δημόσιες σχέσεις, ενώ: Δεν νομοθετούν υπέρ της ισότητας, της πρόσβασης σε άμβλωση, της προστασίας από σεξουαλική παρενόχληση ή της αύξησης των μισθών για γυναίκες. Μεγάλες εταιρείες κάνουν "feminist marketing" αλλά πληρώνουν λιγότερο τις γυναίκες υπαλλήλους τους, διατηρούν σεξιστικές πολιτικές ή αποφεύγουν να δίνουν άδειες μητρότητας. Ο κίνδυνος της συμβολικής εκπροσώπησης («Pinkwashing») Η ισότητα δεν είναι διαφήμιση και η εκπροσώπηση από μόνη της δεν σημαίνει αλλαγή. Το να τοποθετούνται γυναίκες σε υψηλές θέσεις εξουσίας για βιτρίνα, ενώ το υπόλοιπο σύστημα παραμένει εχθρικό, δεν αποτελεί πρόοδο – είναι απλώς ένας ακόμα τρόπος να διατηρηθεί το ίδιο καταπιεστικό σύστημα με διαφορετική μάσκα. Αυτό έχει δημιουργήσει ανταγωνισμό ανάμεσα στις γυναίκες, καθώς ελάχιστες έχουν την ευκαιρία να «ανέβουν», ενώ συχνά αναγκάζονται να λειτουργούν μέσα σε ένα περιβάλλον που τις θέλει απομονωμένες και γεμάτες εσωτερικευμένη μισογυνία, αντί να βοηθούν η μία την άλλη. Αντί να αλλάζει η δομή της εξουσίας, αλλάζει απλώς το πρόσωπο που την εκπροσωπεί. Το πρόβλημα δεν λύνεται με λίγες επιτυχημένες γυναίκες στην κορυφή, όταν οι περισσότερες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες με σεξισμό, μισθολογικές ανισότητες και ένα εργασιακό περιβάλλον που όχι μόνο δεν τις στηρίζει, αλλά τις βλάπτει ενεργά. Δεν αρκεί να βλέπουμε γυναίκες CEO και βουλευτίνες τη στιγμή που η καθημερινότητα των εργαζόμενων γυναικών παραμένει γεμάτη διακρίσεις, εξουσιαστικές συμπεριφορές και ανύπαρκτες δομές υποστήριξης.

Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ένα ατύχημα· ήταν μια μαζική δολοφονία με θύματα νεαρούς ανθρώπους, μια κραυγαλέα υπενθύμιση της κρατικής αδιαφορίας, της διάλυσης των δημόσιων υπηρεσιών και του δηλητηρίου των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Δεν ήταν μια στιγμή θλίψης· ήταν η στιγμή που ένα ολόκληρο έθνος κοίταξε κατάματα την ευθύνη της εξουσίας και ένιωσε το πένθος της απογοήτευσης να βαραίνει τις ψυχές του. Το συλλογικό τραύμα που προκάλεσε η τραγωδία των Τεμπών δεν περιορίζεται στους επιζώντες και στις οικογένειες των θυμάτων· διαχέεται σε ολόκληρη την κοινωνία, επηρεάζοντας κάθε άνθρωπο που εκτίθεται στις εικόνες, στις μαρτυρίες και στα ψέματα που δεν έχουν τέλος. Πρόκειται για μια μορφή «δευτερογενούς τραυματοποίησης», όπου ακόμα και όσοι δεν υπήρξαν άμεσα θύματα, βιώνουν βαθιές ψυχολογικές καθώς και κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις. Τι είναι το συλλογικό και το δευτερογενές τραύμα; Το συλλογικό τραύμα αφορά μια κοινότητα, κοινωνική ομάδα ή έθνος  που βιώνει ένα τραυματικό γεγονός, όπως μια φυσική καταστροφή, μια πολεμική σύρραξη, μια τρομοκρατική επίθεση ή μια τραγωδία όπως τα Τέμπη. Δεν αφορά μόνο τους επιζώντες και τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και το πώς το γεγονός αυτό διαμορφώνει τις συλλογικές αναμνήσεις, την κουλτούρα και την κοινωνική και πολιτική συνείδηση. Χαρακτηρίζεται από οδύνη, απελπισία, οργή, αίσθηση αδικίας, απώλεια εμπιστοσύνης στους θεσμούς , ενώ μπορεί να έχει μακροχρόνιες ψυχολογικές, κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις. Το δευτερογενές τραύμα αφορά άτομα που δεν έζησαν άμεσα το τραυματικό γεγονός, αλλά επηρεάζονται ψυχικά μέσω της έκθεσής τους σε αυτό . Αυτό συμβαίνει είτε από τη συχνή παρακολούθηση τραγικών ειδήσεων, είτε μέσω της επαφής με θύματα και τις ιστορίες τους. Το δευτερογενές τραύμα επηρεάζει συχνά δημοσιογράφους, επαγγελματίες ψυχικής υγείας και κοινωνικούς λειτουργούς, καθώς και πολίτες που εκτίθενται διαρκώς σε εικόνες, βίντεο, κείμενα και περιγραφές τραγικών γεγονότων. Ένα άτομο που βιώνει δευτερογενές τραύμα μπορεί να εμφανίσει άγχος, αποφυγή, κατάθλιψη, εμμονές, απομόνωση, αϋπνία, ταχυκαρδία, συμπτώματα παρόμοια με εκείνα της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (PTSD) . Πως έχει εμφανιστεί στην Ελληνική κοινωνία το συλλογικό και δευτερογενές τραύμα μετά τα Τέμπη; 1) Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Alco 02/2025, το 81% των πολιτών πιστεύει ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να καταστήσει τα ταξίδια με τρένο ασφαλή μετά το δυστύχημα.  Πολίτες που δεν έχουν άμεση σχέση με την τραγωδία αυτή, αποφεύγουν πλέον να ταξιδεύουν με τρένα ή εκφράζουν έντονο άγχος όταν το κάνουν.  Υπάρχει αύξηση στη χρήση αυτοκινήτων και ΚΤΕΛ, καθώς αρκετοί επιλέγουν να μετακινηθούν με μέσα που θεωρούν πιο ασφαλή, παρότι κοστίζουν περισσότερο. Για να μην επιβαρύνουν την καρδιά τους, οι πολίτες επιβαρύνουν την τσέπη τους. Ακόμα και στα αστικά μέσα μεταφοράς (λεωφορεία, μετρό, τραμ) έχει ενισχυθεί η καχυποψία, καθώς η τραγωδία των Τεμπών έφερε στην επιφάνεια γενικότερες ελλείψεις και σοβαρά προβλήματα ασφαλείας σε όλο το σύστημα μεταφορών. 2) Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Pulse 02/2025, το 82% θεωρεί το θέμα των Τεμπών ως ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα της επικαιρότητας. Δημοσκόπηση της Prorata 02/2025 ενημερώνει πως το 77% δηλώνει δυσαρέσκεια με τις προσπάθειες της κυβέρνησης για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Σύμφωνα με έρευνα της Alco 02/2025, το 72% θεωρεί ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει το θέμα. Χωρίς δικαιοσύνη για τα θύματα, οι πολίτες ξαναζούν το έγκλημα καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, με βαριά συναισθήματα που έχουν μετατραπεί σε εργαλείο αντίστασης.  Όταν οι άνθρωποι νιώθουν αδικημένοι και αδύναμοι, η συλλογική δράση μετατρέπει τον πόνο σε κίνητρο για αλλαγή. Οι πορείες για τα Τέμπη έχουν αποκτήσει πρωτοφανή μαζικότητα, θυμίζοντας μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις και δεν είναι απλώς εκδηλώσεις πένθους, αλλά τρόποι με τους οποίους ο κόσμος αρνείται να παραλύσει από φόβο και να πέσει θύμα πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.  3)«Τι θα αλλάξει μια διαδήλωση;» και «Δεν θα βρούμε ποτέ δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα» είναι συχνές σκέψεις πολλών μετά τα Τέμπη. Δημοσκόπηση της Prorata 02/2025 έδειξε πως το 68% πιστεύει ότι δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη στην υπόθεση και το 71% είναι δυσαρεστημένο με τη στάση της αντιπολίτευσης.   Η υπερβολική κατανάλωση αρνητικών ειδήσεων οδηγεί σε απαισιοδοξία και απάθεια, μια αίσθηση ότι η αδικία είναι φυσιολογική και η αλλαγή είναι αδύνατη. Όσο περισσότερες τραγωδίες βλέπει ο κόσμος, τόσο πιο πολύ τις θεωρεί «κανονικότητα» και σταματά να έχει ελπίδα και να παίρνει μέρος σε κοινωνικοπολιτικά θέματα.  Αυτό οδηγεί σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία : αν πιστέψεις ότι δεν θα υπάρξει ποτέ δικαιοσύνη, τότε δεν θα τη διεκδικήσεις. Και αν δεν τη διεκδικήσεις, τότε δεν θα έρθει ποτέ. ΑΑν έχεις έστω 50% πιθανότητες να κερδίσεις, αλλά δεν παλέψεις, τότε αυτές μηδενίζονται. Το τραύμα σε κάνει να πιστέψεις πως το μέλλον είναι ήδη γραμμένο και δεν μπορείς να το αλλάξεις.  4) Ορισμένα άτομα έχουν υπερβολική απασχόληση με το έγκλημα των Τεμπών ως θεατές, ως ενασχόληση, χωρίς κάποιο ενδιαφέρον για αλλαγή, δράση ή κάποια ριζοσπαστική στάση. Σκέψου μια απλή σκηνή: ένας δρόμος, μια σύγκρουση αυτοκινήτων, και γύρω δεκάδες άνθρωποι που οδηγούν ή περπατούν πιο αργά για να δουν τι συνέβη, χωρίς να έχουν σκοπό να βοηθήσουν. Το ίδιο συμβαίνει με τις ειδήσεις - ο άνθρωπος έχει μια εγγενή περιέργεια να δει την τραγωδία, να παρακολουθήσει το δράμα, να γίνει μάρτυρας της καταστροφής.  Αυτό είναι το φαινόμενο του θεατή , όπου οι άνθρωποι, παθητικοί μπροστά στις οθόνες, καταναλώνουν την ανθρώπινη δυστυχία όπως θα κατανάλωναν μια ταινία ή μια σειρά, ένα reality show. Αυτό συμβαίνει από  έλλειψη ενσυναίσθησης και γιατί η συνεχής έκθεση σε αρνητικές ειδήσεις δημιουργεί εθισμό στην αρνητική ενημέρωση, καθώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι εξελικτικά προγραμματισμένος να δίνει μεγαλύτερη προσοχή σε απειλές και κινδύνους. Από το Τραύμα στην Πολιτική Αφύπνιση Η τραγωδία των Τεμπών είναι ένα οριακό σημείο που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο η Ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνεται την πολιτική, το κράτος, την ασφάλεια και τη συλλογική της δύναμη. Το τραύμα αυτό δεν θα κλείσει επειδή οι ειδήσεις θα το καλύψουν με την επόμενη καταστροφή, ούτε επειδή το κράτος θα συνεχίσει να προσπαθεί να το ξεπλύνει με ψεύτικους ισχυρισμούς. Το τραύμα θα παραμείνει όσο δεν υπάρχει δικαιοσύνη.  Η διαδήλωση μετά από μια τραγωδία βοηθά στην επεξεργασία του συλλογικού πένθους και είναι ένας τρόπος για την κοινωνία να ανακτήσει τον έλεγχο. Οι διαδηλώσεις ενισχύουν τη συντροφικότητα, επικυρώνουν τα συναισθήματα και αποτρέπουν την εσωτερίκευση της απόγνωσης. Eίναι μέσο νοηματοδότησης, προσφέροντας έναν τρόπο διοχέτευσης του πόνου σε δράση και ενισχύοντας την ψυχική ανθεκτικότητα.  Το ερώτημα δεν είναι αν η διαδήλωση από μόνη της θα φέρει δικαιοσύνη, αλλά αν η παραίτηση θα μας φέρει κάτι καλύτερο.  Η μόνη πραγματική απάντηση στον ψυχικό πόνο που γεννά η αδικία είναι  η αλληλεγγύη και η πάλη για έναν κόσμο όπου τέτοιες τραγωδίες δεν θα είναι απλώς «ατυχήματα», αλλά αδιανόητες.  Δεν ξεχνάμε. Δεν συνηθίζουμε. Διεκδικούμε.

Παρ’όλους τους τρόπους που έχουμε προχωρήσει σαν κοινωνία σε υγεία, τεχνολογία και τη γενική διευκόλυνση της καθημερινότητάς μας, η γυναίκα παραμένει πίσω. Η κοινωνία μεγαλώνει, αλλά η γυναίκα παραμένει μικροσκοπική και ασήμαντη. Το πιο ακραίο παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι η γυναικοκτονία  - ένα έγκλημα μισογυνίας αναγνωρισμένο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, που όμως στη χώρα μας δεν έχει ξεχωριστό ποινικό πλαίσιο. Οι γυναίκες μπροστά στην πατριαρχία αντιμετωπίζονται ακόμη ως άνομες υπάρξεις όπως στην εποχή της φεουδαρχίας, όπου οι άντρες είχαν κάθε δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στις γυναίκες και το νόμο πάντα στο πλευρό τους. Άντρες δολοφονούσαν γυναίκες - τις ίδιες τους τις συντρόφους, την ίδια τους την οικογένεια, γυναίκες οι οποίες μοιράζονταν το σώμα τους, τα κλειδιά του σπιτιού τους, το φαγητό τους, την καρδιά τους μαζί τους. Η γυναικοκτονία είναι ένα μεσαιωνικό έγκλημα και όμως ο άντρας ο “πολιτισμένος” του 21ου αιώνα το διαπράττει ακόμη. Η λέξη γυναικοκτονία δεν είναι νεολογισμός και τη βλέπουμε να χρησιμοποιείται πρώτη φορά το 1801 από τον John Corry στο βιβλίο του “Μια Σατιρική Όψη του Λονδίνου στην Αρχή του 19ου Αιώνα”. Η Diana E. H. Russell, φεμινίστρια και ακτιβίστρια, πιστώνεται ευρέως με τη διάδοση του όρου «γυναικοκτονία» το 1975 με το βιβλίο της "Η Πολιτική του Βιασμού". Σε αυτό το βιβλίο και σε επόμενα κείμενα και παρουσιάσεις, η Russell χρησιμοποίησε τον όρο για να εστιάσει την προσοχή στη δολοφονία γυναικών με βάση το φύλο τους. Όλες οι γυναικοκτονίες είναι φόνοι γυναικών, αλλά δεν είναι όλοι οι φόνοι γυναικών γυναικοκτονίες. Δεν θα είναι γυναικοκτονία αν ο θύτης ήθελε να κλέψει, να κρύψει ένα έγκλημα στο οποίο το θύμα ήταν μάρτυρας ή αν τη μισούσε λόγο ξένης καταγωγής (που και αυτό είναι έγκλημα μίσους, αλλά με ρατσιστικό κίνητρο, όχι έμφυλο).Ο φεμινισμός μας χρειάζεται, γιατί ανοίγοντας συζητήσεις για την έμφυλη βία και τα χαρακτηριστικά της, μπορούμε να αποτρέψουμε την κουλτούρα που έχει κάνει πιθανή τη γυναικοκτονία. Τι είναι η γυναικοκτονία; Ο φόνος μιας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα - είναι ο φόνος βάση του μίσους προς την ταυτότητα της γυναίκας. Η γυναικοκτονία είναι ένας φόνος με βάση τη συστημική και διαπροσωπική έμφυλη βία που βιώνει η γυναίκα καθημερινά. Για να θεωρηθεί ένα έγκλημα γυναικοτονία πρέπει: το θύμα να είναι γυναίκα/θηλυκότητα ο θύτης να είναι σύντροφος/πρώην σύντροφος/συγγενής κάποιος με ερωτική ή συναισθηματική σύνδεση στο θύμα να υπάρχει έμφυλο κίνητρο (μισογυνία) να υπάρχει ανισότητα δύναμης και ιστορικό μοτίβο κακοποίησης στη σχέση (πχ. εκβιασμός, ξυλοδαρμός, οικονομικός έλεγχος, απομόνωση) Όταν αναφέρουμε το έμφυλο κίνητρο, μιλάμε για το τι συμβολίζει η ταυτότητα “γυναίκα” για την πατριαρχία - δεν εννοούμε όλες τις γυναίκες. Όταν αναφέρουμε ότι το κίνητρο ήταν έμφυλο (ότι δηλαδή τη σκότωσε επειδή ήταν γυναίκα), εννοούμε πως λόγο πατριαρχικών αρχών η γυναίκα δεν έχει ίση αξία και σεβασμό με τον άντρα. Η ταυτότητα "γυναίκα" περιέχει πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές πραγματικότητες που την έχουν κατατάξει ως καταπιεσμένη ομάδα στο παρελθόν λόγο παραδοσιακών και περιοριστικών ρόλων που έχει ορίσει και ενθαρρύνει η κοινωνία για το γυναικείο φύλο. Η αντίληψη της τοξικής αρρενωπότητας πως οι γυναίκες, η ζωή τους, τα συναισθήματά τους, τα σώματά τους ανήκουν στους άντρες είναι ένα από τα κύρια αίτια της γυναικοκτονίας.  Όλες οι γυναικοκτονίες είναι φόνοι γυναικών, αλλά δεν είναι όλοι οι φόνοι γυναικών γυναικοκτονίες. Δεν θα είναι γυναικοκτονία αν ο θύτης ήθελε να κλέψει, να κρύψει ένα έγκλημα στο οποίο το θύμα ήταν μάρτυρας ή αν τη μισούσε λόγο ξένης καταγωγής (που και αυτό είναι έγκλημα μίσους, αλλά με ρατσιστικό κίνητρο, όχι έμφυλο). Ο θύτης δολοφονεί τη γυναίκα, γιατί εκείνη τολμώντας να διεκδικήσει την ισότητα “παραβιάζει” τον πατριαρχικό, καθορισμένο κανόνα της υποταγής της στην αντρική εξουσία. Τη γυναικοκτονία τη βλέπουμε ως αντίδραση στην προσπάθεια της γυναίκας να λάβει το δικαίωμα και τον έλεγχο της ζωής και του σώματός της στα χέρια της. Κατά τα χρόνια οι γυναικοκτόνοι έχουν ισχυριστεί πολλούς διαφορετικούς λόγους για τους οποίους σκότωσαν. Αυτοί οι λόγοι επικεντρώνονται κυρίως στις πράξεις του θύματος και όχι στις αδυναμίες, στις προκαταλήψεις του θύτη και στη μισογυνία του. Σε όλες υπονοείται το προφανές, η επιλογή της δολοφονίας έγινε εγωιστικά, και με γνώμονα μια κατά φαντασίαν ανωτερότητα του θύτη μόνο βάσει φύλου. Αυτή η ανωτερότητα του άντρα/κατωτερότητα της γυναίκας είναι που εν τέλει δικαιολογεί ηθικά και βάσει πατριαρχικών αρχών την πράξη στον θύτη, και κάνει την πράξη δυνατή.  Καθημερινή γλώσσα που πρέπει να προσέχουμε: 1. Παθητική Δεν μπορούμε να πούμε "δολοφονούνται" γιατί αυτό αφαιρεί τον δράστη από την εικόνα. Αντί για αυτό πρέπει να λέμε ότι μια γυναίκα τη σκότωσε κάποιος, δε δολοφονήθηκε από μόνη της, γιατί αυτό μπορεί να προκαλέσει ενοχοποίηση του θύματος. 2. Ρομαντικοποίηση Συχνά οι αρνητές του φαινομένου αναφέρονται σε μια γυναικοκτονία ως "έγκλημα πάθους”, “οικογενειακή τραγωδία” και “όπλισε το χέρι η αγάπη”. Το έγκλημα πάθους δεν είναι νομικός όρος, αλλά μια επικίνδυνη, ισχυρή και παλιά αντίληψη που ρομαντικοποιεί τους λόγους που ένας άντρας σκοτώνει τη σύντροφο, πρώην, φίλη ή συγγενή του, μια λέξη η οποία έχει κληρονομηθεί από γενιά σε γενιά και που την ακούμε και σήμερα από τον καθημερινό λόγο μέχρι και σε δικαστήρια. Η γυναικοκτονία δεν είναι οικογενειακή τραγωδία, αλλά κοινωνικό πρόβλημα. Οι εκφράσεις αυτές κανονικοποιούν το έγκλημα της γυναικοκτονίας ώστε να μην πάρει το βάρος της ευθύνης ο θύτης και ενισχύει την ενοχοποίηση του θύματος. Η αγάπη δε σκοτώνει. Το έγκλημα είναι γυναικοκτονία, γιατί το χέρι το οπλίζει η πατριαρχία. 3.Ψυχιατρικοποίηση Η γυναικοκτονία δεν είναι πρόβλημα ψυχικής υγείας, αλλά πρόβλημα της τοξικής αρρενωπότητας. Με το να λέμε ότι οι γυναικοκτονίες γίνονται από "τρελούς" και "ψυχοπαθείς": Υπονοείται ψευδώς η ύπαρξη φαρμάκων και ψυχοθεραπείας για την αντιμετώπιση της “διαταραχής” του θύτη όπως και η ύπαρξη συμπτωμάτων. Επιστημονικά είναι λάθος σε όλα τα επίπεδα αυτός ο ισχυρισμός που το μόνο που πετυχαίνει είναι να “ξεπλένει” τους κακοποιητικούς πατριάρχες. Η μισογυνία είναι ύπουλη και οι γυναικοκτόνοι δεν κυκλοφορούν με ετικέτες στο κούτελο, για αυτό και δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε “συμπτώματα” από την αρχή.  Στιγματίζουμε άτομα που υποφέρουν από ψυχασθένειες - τα άτομα που έχουν κάποια ψυχασθένεια όπως άτομα με κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, σχιζοφρένεια είναι στατιστικά πιο πιθανό να βλάψουν τον εαυτό τους παρά τους άλλους, ακόμα και στις ακραίες περιπτώσεις ψυχωσικών επεισοδίων με επιτακτικές ψευδαισθήσεις που τα παροτρύνουν να διαπράξουν φόνο. Προβληματισμοί: 1.“Αυτά συμβαίνουν όταν αφήνεις όποιον κι όποιον να μπαίνει στη χώρα” Η πατριαρχία είναι αυτή που προκαλεί το έγκλημα, όχι η καταγωγή, η κοινωνική τάξη και η εθνικότητα ή η γεωγραφική τοποθεσία. Όλοι οι γυναικοκτόνοι μιλάνε την ίδια γλώσσα, αυτήν της πατριαρχίας. 2.“Με το να λέμε ότι η γυναικοκτονία δεν είναι ανθρωποκτονία, μειώνουμε τις γυναίκες γιατί υπονοούμε ότι δεν είναι άνθρωποι” Η γυναικοκτονία δεν είναι απλά ο φόνος ενός ανθρώπου, ούτε ο φόνος μιας γυναίκας. Η γυναικοκτονία δεν κουβαλά μόνο το βάρος της δολοφονίας, αλλά και του ιστορικού βίας που το θύμα έχει υποστεί πριν την κλιμάκωση.  Αντ’ αυτού, με το να λέμε ότι το θύμα γυναικοκτονίας είναι άνθρωπος, μηδενίζουμε όλες τις εμπειρίες που περιέχει η γυναικεία ταυτότητα και που είναι πολύ διαφορετικές από την ταυτότητα ενός άντρα.Το θύμα γυναικοκτονίας δεν είναι απλά άνθρωπος, είναι το αποτέλεσμα συστημικής και διαπροσωπικής άσκησης ψυχολογικής, λεκτικής, συναισθηματικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας. Ο γυναικοκτόνος δε θα τη δολοφονούσε αν δεν ήταν γυναίκα - αν όχι εκείνη, θα δολοφονούσε άλλη στη θέση της, γιατι το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, αλλά κοινωνικό, συστημικό και βαθιά ριζωμένο στο χώμα της πατριαρχίας. 3.“Δεν είναι όλοι οι άντρες γυναικοκτόνοι” Όταν τα αίτια που γεννούν την έμφυλη βία ανατροφοδοτούνται διαρκώς, η γυναικοκτονία γίνεται καθημερινό φαινόμενο. Το πόσο εύκολα μπορεί να βρεθεί μια γυναίκα στη θέση του θύματος είναι αρκετό να μας προκαλέσει φόβο. Η απόσταση από την προσβολή, στο μαυρισμένο μάτι και μέχρι το στραγγαλισμό, είναι μικρή. Δεν είναι όλοι οι άντρες απειλή, αλλά είναι αρκετοί ώστε όλες οι γυναίκες να αναρωτιούνται ποιοι άντρες αποτελούν απειλή εκεί έξω. 4.“Υπάρχουν και γυναίκες που έχουν δολοφονήσει τους άντρες τους. Γιατί τότε δε διαχωρίζουμε την ανδροκτονία;” Δεν υπάρχει ανδροκτονία. Η εμπειρία ενός άντρα με τη βία δεν είναι βασισμένη στη διάκριση φύλου συγκεκριμένα όπως οι γυναίκες. Η ανδροκτονία δεν μπορεί να οριστεί ως ξεχωριστό έγκλημα, γιατί οι άντρες ως φύλο δεν ανήκαν ποτέ σε καταπιεσμένη ομάδα. Ο άντρες είναι η κρατούσα κοινωνική ομάδα και ιστορικά οι καταπιεστές των μειονοτήτων που έχουν ζήσει στο περιθώριο, αποκτόντας περισσότερα προνόμια εις βάρος τους. Τα περιστατικά βίας γυναικών εναντίον αντρών είναι τυχαία, μεμονωμένα, χωρίς έμφυλο κίνητρο και πολλές φορές γίνεται στην προσπάθεια αυτοάμυνας. Έτσι, η “ανδροκτονία” δεν αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο. 5.“Θέλετε περισσότερα δικαιώματα από τους άντρες και να τους εκδικηθείτε” Ο σκοπός του όρου "γυναικοκτονία" δεν είναι να ζητήσει παραπάνω δικαιώματα και προνόμια για τις γυναίκες και ούτε να ζητήσει παραπάνω ποινές για τους άντρες για εκδίκηση. Σκοπός του όρου είναι να εστιαστεί ο κόσμος στην καταπιεστική θέση της γυναίκας/θηλυκότητας ως ιδιοκτησία στις σχέσεις. Λόγοι για τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία ως ξεχωριστό έγκλημα 1. Ο όρος “γυναικοκτονία” υπάρχει γιατί υπάρχει το πρόβλημα. Πέρα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εγκλήματος αυτού, η νομική αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία» είναι απαραίτητη καθώς συμβαίνει στατιστικά πολύ συχνά και αποτελεί εργαλείο για την πρόληψη και εξιχνίασή της. Χωρίς ποινικό κώδικα για τη γυναικοκτονία καμία γυναίκα δεν μπορεί να βρει το δίκιο της. 2.Το να μη λέμε τα φαινόμενα με το όνομά τους όχι μόνο ενισχύει την αορατότητα του προβλήματος σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά δημιουργεί περισσότερα. Δεν υπάρχει φορέας που να καταγράφει τις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα επίσημα, καθώς ορίζονται όλες ως ανθρωποκτονίες. Η ανάγκη διαφοροποίησης αυτού του εγκλήματος θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό, ώστε το κράτος να κινητοποιηθεί για να προσφέρει προστασία, καλύτερη ψυχολογική στήριξη στις γυναίκες/θηλυκότητες και να απαιτήσει περισσότερη κατανόηση από το ευρύ κοινό για να επιτευχθεί η κοινωνική αλλαγή.

Η κοινωνία μας περιγράφει την απολιτίκ στάση ως ηθική και σωστή, ενώ τη συζήτηση πολιτικών θεμάτων ως ενοχλητική και μη αποδεκτή. Είναι όμως πράγματι απολιτίκ το να μην αναφέρεται η Παλαιστίνη σε κανένα πολιτισμικό γεγονός όπως το Met Gala και η Eurovision και να περιορίζεται η ορατότητα του πολέμου; Είναι σωστό εμείς ως άτομα να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε και να συμμετέχουμε σε τέτοια πολιτισμικά γεγονότα χωρίς να καταλαβαίνουμε την επίπτωση που έχει αυτή η αδιάφορη, ουδέτερη στάση; Τα πάντα έχουν πολιτική φύση. Γιατί μερικά άτομα όμως παίρνουν ουδέτερη, απολιτίκ στάση; 1.Αποφυγή Διαπληκτισμών “Προτιμώ να μην ανοίξω το στόμα μου, γιατί υπάρχουν άτομα που θα διαφωνήσουν μαζί μου. Από το να μαλώσω, προτιμώ τη σιωπή και την ηρεμία” Αντί να εκφράσεις την άποψή σου και να υποστηρίξεις το δίκιο σου, έχεις την πολυτέλεια να προτιμήσεις την άνεση σου; Υπάρχουν άτομα τα οποία θυσιάζονται για την κοινωνική αλλαγή (όπως πρόσφατα με έναν άντρα στις ΗΠΑ που φώναζε για δικαιοσύνη καθώς έβαζε φωτιά στον εαυτό του και έκανε το σώμα του κοινωνικό έργο) και εσύ δεν μπορείς καν να τολμήσεις να διαφωνήσεις και να δώσεις μια σωστή απάντηση στον συνάνθρωπό σου, μη χάσεις τον ύπνο σου για λίγο. 2.Έλλειψη Πίστης “Έχω σοβαρότερα και πιο άμεσα θέματα να ασχοληθώ - δουλειά, οικογένεια, σπουδές, διακοπές. Δεν θα αλλάξει η δική μου φωνή και άποψη τον κόσμο” Το να ασχοληθείς με την προέκταση του εαυτού σου - την κοινωνία - δεν είναι πολυτέλεια. Είναι απαραίτητο, είναι αναγκαίο να αντιδράσεις όποτε μπορείς και με όποια μορφή μπορείς. Δεν υπάρχει καθιερωμένος, σωστός τρόπος αντίστασης. Αν όχι εσύ, τότε ποιός περιμένεις να διεκδικήσει το καλό σου;  3.Βαρεμάρα  “Είναι μπερδεμένο θέμα, προτιμώ να μην πάρω θέση, γιατί δεν ξέρω αρκετά. Άσε που με τόση παραπληροφόρηση είναι δύσκολο να εμπιστευτείς το τι διαβάζεις, βλέπεις και ακούς” Ποιός είπε ότι η κοινωνική αλλαγή είναι εύκολη, κυρίως όταν δεν ασχολείσαι (συχνά ή καθόλου) και όταν οι πολιτικοί μιλάνε με αοριστολογίες χωρίς να λένε πραγματικά κάτι ουσιώδες; Αν όχι όλα, πολλά από τα θέματα με τα οποία ασχολούνται, σε αφορούν και είναι δική σου ευθύνη να βρεις τρόπους να ενημερωθείς σωστά και να εφαρμώσεις φίλτρο κριτικής σκέψης. Πρέπει να πάρεις κάποια ευθύνη πάνω σου κυρίως αν δεν είσαι προνομιούχος. Όσο αφήνεις τη δράση σε άλλους, καταλήγουν κακοποιοί να έχουν την εξουσία και τον έλεγχο της ζωής σου. 4.Συναισθηματικό βάρος “Δεν μπορώ να ασχολούμαι με όσα γίνονται με τον κόσμο, με αγχώνει και με θλίβει. Προτιμώ την ψυχική μου ηρεμία” Είναι ακατόρθωτο να ασχοληθείς με όλα τα προβλήματα του κόσμου. Αλλά έστω ένα είναι αρκετό. Βρες τον τομέα όπου θέλεις να κάνεις τη διαφορά, κάτι που αγαπάς, κάτι που σε νοιάζει. Δεν χρειάζεται να ασχοληθείς με όλα. Αλλά οφείλεις να ξέρεις τι γίνεται και δίπλα σου, γιατί θα φτάσει και σε εσένα κάποια στιγμή.  5.Αδιαφορία “Δεν χρειάζεται να πάρω εγώ θέση, παίρνουν και θα πάρουν άλλα άτομα θέση για μένα, σιγά!” Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει… Γιά σένα που νομίζεις… ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ… ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο και να σε διώξουν γιατί δεν έχεις λεφτά… Ότι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαί, δε θα στο πάρουν Ότι επειδή ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλιτώσεις Ότι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει.. Ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου… Μάρτιν Νίμελερ Επειδή πράγματι παίρνουν άλλα άτομα θέση, δε σημαίνει ότι είναι για σένα, καθώς υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που τους συμφέρει η τρέχουσα κατάσταση και δεν μοιράζονται τους προβληματισμούς σου. Αν είσαι σε αυτή τη μερίδα είσαι εξασφαλισμένος. Αν όμως δεν είσαι προνομιούχος πρέπει να πάρεις κάποια ευθύνη πάνω σου. Όσο το αφήνεις σε άλλους, καταλήγουν κακοποιοί να έχουν την εξουσία και τον έλεγχο της ζωής σου. 6.Ιδιωτικότητα “Οι πολιτικές πεποιθήσεις μου είναι προσωπικό θέμα. Δεν χρειάζεται να τις ξέρει κανείς” Κάθε πολιτικό θέμα είναι προσωπικό και κάθε προσωπικό θέμα είναι πολιτικό. Πολιτική είναι η καθημερινότητα και η ζωή η δική σου και των συνανθρώπων σου.  Το να μην μοιράζεσαι τις πολιτικές σου πεποιθήσεις υπονομεύει τη σημασία του διαλόγου και της ανταλλαγής ιδεών σε μια δημοκρατική κοινωνία, στοιχεία σημαντικά για την συνεισφορά στην κοινωνική αλλαγή. Χωρίς ανοιχτό διάλογο, οι άνθρωποι μπορεί να παραμείνουν ανενημέρωτοι ή να παραπλανηθούν.  Το κοινό μοίρασμα πολιτικών πεποιθήσεων μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία κοινοτήτων ομοϊδεατών ατόμων που μπορούν να συνεργαστούν για να υποστηρίξουν κοινούς στόχους και αξίες.  Η συμμετοχή σε συζητήσεις για την πολιτική ενθαρρύνει τις δεξιότητες κριτικής σκέψης και βοηθά τα άτομα να αναπτύξουν μια βαθύτερη κατανόηση πολύπλοκων ζητημάτων για τη λήψη τεκμηριωμένων αποφάσεων . Όταν επιλέγεις να μην ασχολείσαι με πολιτικά και δεν έχεις πολιτική ταυτότητα ή συνείδηση, όταν δεν νοιάζεσαι ή αποφεύγεις να εφαρμώσεις πολιτικό φίλτρο σε κοινωνικά θέματα και καθημερινά ζητήματα, τότε: 1.Αποδέχεσαι το κατεστημένο. Με το να μην παίρνεις θέση, παίρνεις θέση. Η σιωπή και η αδράνεια είναι συνενοχή με όσα πάνε στραβά στην κοινωνία. Με το να μην συμμετέχεις σε δημοκρατικές διαδικασίες όπως ψηφοφορία, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες ή ακόμα και στην απλή έκφραση απόψεων στον κλειστό σου κύκλο και σε ψηφιακό πλαίσιο, ενισχύεις το κατεστημένο, καθώς αυτά είναι πράγματα που θα μπορούσαν να διαταράξουν την τρέχουσα κατάσταση και να συνεισφέρουν στην κοινωνική αλλαγή.  2.Αφήνεις περιθώρια στην κυβέρνηση να επιδιώξει τα δικά της συμφέροντα που δεν είναι πάντα δίκαια και πολλές φορές βλάπτουν ευαίσθητες ομάδες, όπως ΛΟΑΤΚΙ, μετανάστες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους. Χωρίς ενεργούς και ενημερωμένους πολίτες να υποστηρίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, οι περιθωριοποιημένες ομάδες θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις, καταπίεση και να μην έχουν την ελευθερία που δικαιούνται. Αυτή η στάση σου θα μπορούσε να σε κάνει εσένα μέρος ευαίσθητης ομάδας μια μέρα, χωρίς να το καταλάβεις. 3.Ενθαρρύνεις ανήθικα συμβάντα να γίνονται κανονικότητα. “Έλα μωρε, τι περίμενες, να ακολουθούνται οι κανόνες ασφαλείας στα τρένα, να μην μπουν και φασίστες στο κοινοβούλιο, να υπάρχουν πυροσβέστες Απρίλη μήνα;”. Ναι. Αυτά και πολλά άλλα περιμένουμε και αν δεν τα επιβάλουμε εμείς με τη φωνή και τη δύναμη που έχουμε ως πολίτες, τότε δεν θα το κάνει κανείς. 4.Επιτρέπεις τη διαφθορά και την κατάχρηση εξουσίας.  Επιτρέπεις την ανικανότητα ακατάλληλων κυβερνητικών αξιωματούχων να περνά απαρατήρητη και έτσι να επιδεινώνεται η κατάσταση και τα δικά σου συμφέροντα να μην εκπροσωπούνται. Με την πολιτική σου απάθεια δεν ασκείς πίεση για την αντιμετώπιση τρεχόντων ζητημάτων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συζήτηση, καινοτομία, πρόοδος και μεταρρύθμιση εντός της κοινωνίας. Εμείς δίνουμε στους πολιτικούς την εξουσία και συχνά ξεχνάμε την δύναμή μας στο να παίρνουμε αυτή την εξουσία πίσω στα χέρια μας.

Δεν ντύνομαι σαν πουτάνα, εσύ σκέφτεσαι σαν βιαστής!!! Κοπέλες που οι άντρες αποκαλούν πουτάνες ή οι πολλές μορφές μισογυνίας που κρύβονται πίσω από μια απλή λέξη: 1. Αυτές που κάνουν σεξ χωρίς σχέση/γάμο Λες και το να έχουμε σεξουαλική επιθυμία είναι ντροπή. Δικαίωμα της κάθε γυναίκας να κάνει σεξ χωρίς σχέση ή γάμο, όπως κάνουν και οι άντρες τόσους αιώνες σεξ χωρίς να λούζονται με αισχρές και προσβλητικές ετικέτες. 2. Τις πρώην τους Εκεί που οι άντρες είχαν σχέση με κάποια που τους άρεσε ή αγαπούσαν ή έστω σεβόντουσαν, ξαφνικά τη μισούν και την απεχθάνονται μόλις τελειώνει η σχέση. Νομίζουν πως όποια έχουν αγγίξει τους ανήκει λες και είναι αντικείμενα και δεν μπορούν να αποδεχτούν την ελευθερία και την αυτονομία μιας πρώην να κάνει ό,τι θέλει με τη ζωή της, χωρίς αυτόν. 3. Αυτές που φοράνε αποκαλυπτικά ρούχα Στην παραλία το καλοκαίρι δεν είναι πουτάνες, αλλά ξαφνικά αν βγουν με σουτιέν Νοέμβρη μήνα είναι! Υπάρχουν γυναίκες που ντύνονται συντηριτικά και είναι πράγματι σεξεργάτριες ή έχουν πολλούς συντρόφους, υπάρχουν και εκείνες που αν και ντύνονται προκλητικά, δεν έχουν καμία όρεξη για σεξ. Και αν φοράω βρακί για καπέλο δεν θα πει ότι το θέλω!!! 4. Όσες αυνανίζονται και βλέπουν τσόντες Γεννητικά όργανα έχουν και οι γυναίκες όπως έχουν και οι άντρες. Αισθάνονται την ίδια ανάγκη με εκείνους να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους! Το πορνό είναι προσωπική επιλογή και δεν αντανακλά τον χαρακτήρα, την ηθική ή την αξία ενός ατόμου. Το κάθε άτομο έχει δικαίωμα να εξερευνήσει τη σεξουαλικότητά του με τρόπο που θεωρεί άνετο, χωρίς κριτική. 5. Αυτές που θα κάνουν σεξ στο πρώτο ραντευού Αν η κοπέλα κάνει σεξ από το πρώτο ραντεβού είναι και πουτάνα και εύκολη, γιατί ο άντρας κυνηγά για σπορ, θέλει να έχει μια δυσκολία, γιατί οι γυναίκες είναι θηράματα στα μάτια του. Αν από την άλλη η κοπέλα δεν κάνει ούτε προκαταρκτικά από το πρώτο ραντεβού, τότε είναι σεμνότυφη μυξοπαρθένα, αλλά και πάλι πουτάνα θα την βρίσει, επειδή τόλμησε να διαλέξει να τον απορρίψει! 6. Όσες το έχουν κάνει από όταν ήταν ανήλικες Μεγάλο κομμάτι της εφηβείας είναι η σεξουαλικότητα και άρα είναι ότι πιο φυσιολογικό να κάνουν σεξ οι έφηβοι. Αν ήταν σε ηλικία συναίνεσης και νηφάλια, δεν υπάρχει κανένα θέμα. Δεν είμαστε το παρελθόν μας! 7. Αυτές που ανεβάζουν προκλητικές φωτογραφίες στο διαδίκτυο Κατηγόρησε κάνεις τις εταιρείες παγωτών που στις διαφημίσεις κάνουν zoom στο στόμα της γυναίκας να γλείφει το παγωτό με πάθος λες και θα του κάνει στοματικό έρωτα; Κατηγόρησε κανείς τη μουσική βιομηχανία που πουλάει μισογυνία και τοξικά πρότυπα με το κιλό; Πάντα οι γυναίκες κρίνονται αυστηρά, αλλά η κοινωνία παίρνει πάσο για την αντικειμενοποίηση και τα τοξικά στάνταρ που προωθεί. 8. Αυτές που έχουν ροζ βίντεο με τους συντρόφους τους Τα βίντεο από σεξουαλικές προσωπικές συνευρέσεις είναι ένα από τα πολλά προκαταρκτικά παιχνίδια. Ακόμα και κατά την πράξη, το να βρίσκεται μια κάμερα να βιντεοσκοπεί είναι διεγερτικό όπως τα σέξι εσώρουχα. Δικαίωμα της κάθε μιας να κάνει σεξ όπως θέλει. Για τον "μάγκα" που είναι μαζί της πάντως ούτε λόγος! 9. Αυτές που έχουν κάνει σεξ με διψήφιο και τριψήφιο αριθμό συντρόφων Για τους άντρες είναι μαγκιά να έχουν πηδήξει πολλές, αλλά οι γυναίκες είναι φτηνές και χρησιμοποιημένες αν κάνουν το ίδιο! 10. Όσες θα κάνουν πρώτη κίνηση και φλερτάρουν Να χαίρεσαι που κάποια σε προσεγγίζει με τις απαίσιες κοινωνικές δεξιότητες που έχεις και τα μυαλά που κουβαλάς. Αντίθετα όμως, σε προσβάλει. Όταν το θήραμα γίνεται κυνηγός και αντιστρέφονται οι ρόλοι, η πατριαρχία ουρλιάζει! 11. Τις σεξουαλικά απελευθερωμένες και όσες είναι κίνκι Το σεξ είναι μια λειτουργία βιολογικά κωδικοποιημένη στη φύση μας και τη σεξουαλικότητα όλοι μας την εκφράζουμε με διαφορετικούς τρόπους. Το μόνο ανήθικο σεξ είναι το μη συναινετικό. 12. Όσες δεν σου κάθονται Αν τους κάθονται είναι εύκολες, αν όχι τότε το παίζουν δύσκολες και τις κυνηγάς σαν βιαστής! Δεν μπορείς να δεχτείς την απόρριψη, γιατί νομίζεις ότι επειδή είσαι άντρας σου ανήκει κάθε τρύπα! 13. Όσες χορέυουν στο κλαμπ Θα ρωτήσουμε το πως θα διασκεδάσουμε; Σήμερα στο κλαμπ, αύριο στην Εθνική Πινακοθήκη. Ό,τι θέλουμε θα κάνουμε! 14. Αυτές που κυνηγάνε πλούσιους Οι γυναίκες είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε μια ανήθικη κοινωνία, αλλά όταν προσπαθήσουν να βελτιώσουν την τύχη τους, γίνονται αυτές οι ανήθικες. 15. Αυτές που θέλουν μεγαλύτερους Όταν μια γυναίκα θέλει μεγαλύτερο είναι πουτάνα, όταν ο παππούς κυνηγά φοιτήτριες, είναι μάγκας. Η γυναίκα δεν μπορεί να έχει επιλογή, είναι απλά ένα θήραμα και τα θηράματα δεν διαλέγουν τους κυνηγούς τους. Όταν το κάνουν φυσικά είναι πουτάνες! 16. Αυτές που θέλουν γυμνασμένους Επειδή υπάρχουν γυμνασμένοι άντρες που νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους δεν θα πει απαραίτητα ότι οι γυναίκες τους προτιμούν. Αλλά αν τύχει και τα φτιάξουν με έναν τέτοιο σε πιάνει η ζήλεια και την αποκαλείς πουτάνα. 17. Αυτές που δεν φορούν σουτιέν Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στις θηλές γυναικών και αντρών- είναι βιολογικά ίδιες. Σε πολλές χώρες το να κυκλοφορείς χωρίς μπλούζα και σουτιέν ως γυναίκα είναι απόλυτα νόμιμο. Το 59% των γυναικών που χρησιμοποιούν σουτιέν, αναφέρουν πως το σουτιέν τους προκαλεί πόνο σε μέση, πλάτη ή αυχένα. 18. Αυτές που βάφονται Στο μυαλό του μισογύνη μια γυναίκα βάφεται γιατί θέλει να προκαλέσει τους άντρες, θέλει να είναι ωραία για αυτούς, για να τις επιλέξουν. Άρα το ότι βάφεται σημαίνει ότι θέλει να πηδηχτεί, όχι ότι απλά της αρέσει ως μορφή προσωπική έκφρασης. 19. Αυτές που έχουν κάνει αισθητική επέμβαση Για τον μισογύνη αυτές οι γυναίκες θέλουν να κόψουν δρόμο και να μην δουλέψουν για να γίνουν ωραίες για τους άντρες, άρα είναι πουτάνες, όχι απλά ελεύθερες να κάνουν ό,τι επιλογή γουστάρουν. 20. Αυτές που συζητούν ή αστειεύονται για το σεξ Για τους άντρες οι συζητήσεις περί σεξ είναι φυσιολογικές, αλλά εμάς η αναφορά του σεξ μας κάνει πουτάνες! Ως καταπιεσμένη ομάδα που μας έχει στερηθεί η ελευθερία σεξουαλικής έκφρασης, το να μιλάμε ή να αστειευόμαστε για το σεξ είναι πράξη επαναστατική! 21. Αυτές που έχουν μόνο/πολλούς φίλους άντρες Ότι δηλαδή οι γυναίκες δεν μπορούν να έχουν φιλίες με τους άντρες, γιατί αν τους έχουν στον κύκλο τους θα πει ότι τους πηδάνε. Επειδή εσύ βλέπεις κάθε θηλυκό που περπατάει ως τρύπα, δεν θα πει ότι και οι γυναίκες αντιμετωπίζουν κάθε άντρα δίπλα του με ίδιο τρόπο. 22. Αυτή που έχει προφυλακτικά στη τσάντα (γιατί αυτό θα πει ότι σχεδιάζει να κάνει σεξ!) Ντροπή της που νοιάζεται για την υγεία της και δεν περιμένει από τους άντρες να έχουν έτοιμο προφυλακτικό, όταν το 68% των αντρών δεν θέλουν να φορούν προφυλακτικό! Σεξ θα κάνουμε οπότε θέλουμε. 23. Αυτή που δεν μαγειρεύει (γιατί για να μην μαγειρεύει θα πει ότι έχει άλλα "προσόντα") Μερικοί λένε ότι αυτές που δεν μαγειρεύουν έχουν αφιερώσει τον χρόνο τους στο να αναπτύξουν άλλα "προσόντα". Συνήθως συγκρίνουν τις γυναίκες με τη μάνα τους και δεν έχουν σεβασμό για καμία που δεν μοιάζει με τη μάνα τους. Θέλουν τη γυναίκα δούλα και κυρά ή σκλάβα των επιθυμιών τους. 24. Αυτή που έχει Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα Μια αρρώστια ή φλεγμονή δεν σε κάνει ξαφνικά άλλο άνθρωπο. Τα νοσήματα δεν είναι ταυτότητες. Τα ΣΜΝ μπορούν να συμβούν και χωρίς σεξουαλική επαφή και ακόμη και όταν υπάρχει προφύλαξη. 25. Αυτές που βγαίνουν το βράδυ μόνες τους Αυτές οι γυναίκες που βγαίνουν βράδυ μόνες δεν είναι πουτάνες, αλλά γεναίες που αντί να αφήσουν τους άντρες να κάνουν μονοπώλιο στη νύχτα, βγαίνουν να κατακτήσουν την ελευθερία τους. Δεν είναι πουτάνες, είναι ηρωίδες. 26. Οι μητέρες που έχουν κοινωνική και νυχτερινή ζωή Από τις πιο σεξουαλικοποιημένες κατηγορίες γυναικών είναι οι μητέρες. MILF τις ανεβάζουν, πουτάνες τις κατεβάζουν. Για τον μισογύνη αυτές οι γυναίκες είναι τσόντες, όχι άνθρωποι. Δυστυχώς αυτοί οι άντρες έχουν προώθησει αρκετή μισογυνία ώστε οι γυναίκες να την εσωτερικεύσουν και να ανταγωνιστούν η μια την άλλη για το ποιό θα είναι καλό κορίτσι, αρκετά καλό ώστε να το διαλέξουν οι άντρες. Πολλές γυναίκες αποκαλούν η μια την άλλη "πουτάνα" για να δείξουν ότι εκείνες είναι προτιμότερες, πιο αποδέκτες. Βλέποντας στα slide, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πόσο αντιφατική είναι η χρήση αυτής της ετικέτας. Εσένα για ποιές περιπτώσεις σε έχουν αποκαλέσει "πουτάνα";

Η μεγαλύτερη παράδοση του Πάσχα δεν είναι τα κόκκινα αυγά, δεν είναι το Άγιο φως λίγο μετά την Ανάσταση, δεν είναι τα τσουρέκια και η σούβλα, δεν είναι τα πυροτεχνήματα. Η μεγαλύτερη παράδοση των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δεν είναι το έλατο, δεν είναι η φάτνη, δεν είναι τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες. Είναι η υποκρισία στα οικογενειακά τραπέζια. Είναι η προσπάθεια κάθε οικογένειας να παριστάνει ότι είναι "φυσιολογική σαν όλες τις άλλες". Είναι τα σχόλια: -Πάχυνες/έχεις αδυνατίσει (διατροφική διαταραχή) -Χαμογέλα και λίγο ρε, με τα μούτρα στο πάτωμα είσαι συνέχεια (κατάθλιψη) -Φάε κρέας, με χόρτα θα τη βγάλεις σαν κουνέλι; (χορτοφάγος) -Στεφάνι/εγγονάκι θα δούμε; Όλο δουλεύεις/μελετάς (επιλέγει καριέρα) -Πιές λίγο να γίνεις άντρας (είναι κατά του αλκοόλ) -Ακόμα γκέι είσαι; Πότε θα έρθεις σε σωστό δρόμο; (ΛΟΑΤΚΙ) -Μόνο Έλληνες θέλουμε στην οικογένειά μας (σύντροφος από ξένη χώρα) -Τι αηδία είναι αυτό που φοράς; Γιατί έκανες έτσι το μαλλί σου; (σωματική αυτονομία) Είναι η στιγμιαία χαρά που θα τελειώσει όταν θα έχουν όλοι ανταλλάξει κρύες αγκαλιές και φιλιά και όταν θα έχουν γεμίσει την κοιλιά τους με φαΐ. Είναι τα κάλπικα χαμόγελα στις οικογενειακές φωτογραφίες που με το ζόρι θα προσπαθήσουν να κρύψουν την απέχθεια για μέλη που είναι διαφορετικά και που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους όπως εκείνα έχουν επιλέξει και όχι όπως προσδοκά η οικογένεια. Είναι προβλήματα που θάφτηκαν κάτω από το χαλί της άρνησης, αθεράπευτες ψυχασθένειες και χρόνια τραυμάτων και κακοποίησης τα οποία δεν θα αγνωρίσει κανείς, για τα οποία κανείς δε θα λάβει ευθύνη και κανείς δεν θα ζητήσει συγγνώμη. Είναι το να γυρνάς στην οικογένεια, σε ένα μέρος όπου άλλες μέρες δεν είσαι ευπρόσδεκτος/η, γιατί "έτσι πρέπει", "δεν είναι γιορτή χωρίς οικογένεια", "τι θα πουν οι άλλοι;", "δεν θέλω να είμαι μόνο μου", "δεν θέλω να είμαι εκτός κλίματος", "θα με λυπούνται". “ Όπως και να είναι η οικογένεια, πρέπει να τη σεβαστούμε. Η οικογένεια είναι ιερή! ” Η ψυχική μας υγεία είναι πιο ιερή από την τυφλή πίστη στην οικογένεια και πιο σημαντική από το να ανεχόμαστε συμπεριφορές που συνεισφέρουν στην κακή ψυχική και σωματική μας υγεία μόνο επειδή. Έχεις κάθε δικαίωμα να φεύγεις από καταστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις άβολα, από άτομα που σε αποθαρρύνουν από το να ζεις όπως θες και από το να καταφέρεις όσα θες. Αν δεν σε σέβεται η οικογένειά σου ή κάποιο μέλος της και συνεχώς κατακρίνουν τις επιλογές που έχεις κάνει ή θέλεις να κάνεις για τη ζωή σου και τον εαυτό σου, δεν έχεις καμία υποχρέωση να δείξεις σεβασμό ούτε να τους ξαναδείς ή ξαναεπικοινωνήσεις μαζί τους για το υπόλοιπο της ζωής σου. Από τη στιγμή που επιλέγουν την αγένεια απέναντί σου (όσο μικρό ή μεγάλο και να είναι το ζήτημα), έχεις κάθε δικαίωμα να βρεις την γαλήνη που σου αξίζει μακριά τους. Ο σεβασμός δεν είναι στοιχείο που χαρίζεται βάση συγγένειας αίματος. Ο σεβασμός κερδίζεται με πράξεις. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να αναγκάζεται να μένει σε τοξικές, μη ασφαλείς οικογένειες. “Αισθάνομαι άσχημα να αποφεύγω την οικογένειά μου κι ας μου έκαναν κακό...” Εσύ αισθάνεσαι άσχημα να αποφεύγεις την οικογένειά σου. Η οικογένειά σου αισθάνθηκε ποτέ άσχημα για τον τρόπο που σε αντιμετωπίζει ή τον τρόπο που σου φέρθηκε; Η ώριμη και αποτελεσματική επικοινωνία με άτομα που δεν μας καταλαβαίνουν, μας προσβάλουν ή παραβιάζουν τα όριά μας με οποιοδήποτε τρόπο δεν είναι πάντα πιθανή, κυρίως όταν δεν είναι πρόθυμα ή σε κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση για να ακούσουν την πλευρά μας και για να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Πολλά από τα άτομα που μας βλάπτουν στην οικογένεια δεν καταλαβαίνουν καν όταν μας φέρονται άσχημα και πολλές φορές, ακόμη κι αν το καταλαβαίνουν, δικαιολογούν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους ή μας κάνουν να πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς. Αν δεν μπορούν να αλλάξουν εκείνοι στάση απέναντί μας, αλλάζουμε εμείς στάση - μακριά τους, θέτοντας σκληρά όρια, αποτρέποντας κλιμακώσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περισσότερες και μεγαλύτερες τραυματικές εμπειρίες. “Μα... με μεγάλωσαν. Δεν είναι σωστό να τους ξεγράψω” Σκοπός της οικογένειας είναι να βοηθά τα μέλη της να ετοιμαστούν για τις προκλήσεις της ζωής, να εξελιχθούν, χωρίς διακρίσεις βάση ιδεολογιών/σεξουαλικότητας/κοινωνικής ταυτότητας/επαγγέλματος/ηλικίας/εμφάνισης/βάρους/ασθένειας/οικονομικής κατάστασης/καταγωγής. Το ότι σε έφεραν στη ζωή και σε μεγάλωσαν ήταν δική τους απόφαση και δεν τους χρωστάς τίποτα για μια απόφαση στην οποία εσύ δεν ήσουν μέρος. Όσο συναναστρέφεσαι μαζί τους, τους δίνεις θετική ενίσχυση την κακοποιητική τους συμπεριφορά. Οποιαδήποτε συμπαράσταση όσων ανθρώπων κάνουν τέτοιες διακρίσεις δεν είναι επιθυμητή γενικότερα στην κοινωνία, ακόμα κι αν έχουν μαζί μας συγγένεια εξ αίματος. Ξεγράφoντας άτομα που έχουν αντιανθρωπιστικές πεποιθήσεις, συμπαραστεκόμαστε όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά σε εκατομμύρια άτομα στον κόσμο που θα μπορούσαν να γίνουν οικογένειά μας καλύτερα από μητέρα, πατέρα, γιαγιά, παππού, αδέρφια. Στην κόλαση ας καούν τέτοιες οικογένειες, που δεν σέβονται τίποτα ιερό δικό μας, παρόλα αυτά νομίζουν ότι η τυφλή και φανατική "αγάπη" για τη θρησκεία είναι αρκετή να τους κάνει καλούς ανθρώπους. Δεν έχει σημασία η οικογένεια για τις γιορτές - οι γιορτές δεν είναι μέρες οικογενειακές, αλλά μέρες χαράς και ειρήνης και αν η οικογένειά σου δεν σου τα προσφέρει αυτά, έχεις κάθε λόγο να μην είσαι μαζί τους και δεν χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις. Μερικές φορές αρκεί το να συμπληρώνεις τις οικογένειες άλλων ή έστω τις θέσεις στα τραπέζια τους. Μερικές φορές αρκεί το να δημιουργείς την δική σου οικογένεια: κατοικίδια, φίλοι, συνεργάτες, καθηγητές, συμφοιτητές, αφεντικά, γείτονες για μένα ήταν εκεί σε στιγμές που μόνο μητέρα και πατέρα θα μπορούσα να φανταστώ, αλλά δεν είχα. Επιλέγεις την ηρεμία σου από την κοινωνική απαίτηση να δώσεις αγάπη και σεβασμό σε άτομα που δεν σου έδωσαν αυτή την αγάπη και τον σεβασμό όπως σου άξιζε. Μακριά από μια τέτοια οικογένεια δεν είσαι μόνος σου - είσαι ελεύθερος. Μακριά λοιπόν και (ας μην είμαστε) αγαπημένοι!

"Σας έχουμε στο σύστημα ως επαφή έκτακτης ανάγκης για τη μητέρα σας. Συνελήφθη για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Πιστεύουμε συνέβη κατά τη διάρκεια ψυχωσικού επεισοδίου." Μαμά, σε χάνω... Η μητέρα μου διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια, ανορεξία και άνοια το 2020, στα 46 της, λίγο μετά την αποφοίτησή μου. Η μητέρα μου είναι η μόνη μου οικογένεια. Απ'όταν γεννήθηκα μέχρι τα 12 με μεγάλωσε εκείνη. Απ'τα 12 μέχρι σήμερα την μεγαλώνω εγώ. Το πρωί μετά την επιστροφή μου απ'το πανεπιστήμιο, έπλενε ρούχα. Τα χέρια της είχαν τσακιστεί απ'τη ξηρασιά. Ψιθύριζε κατάρες. -Τι κάνεις; -Στον κόσμο σου εσύ. Ήρθαν και τα λέρωσαν ενώ κοιμόμουν. Κινδυνεύουμε, πρέπει να φύγουμε. -Μαμά τι λες; Καθαρά ήταν. -Δεν ακούς; Μπήκαν στο σπίτι! Κινδυνεύουμε! Τώρα περνάνε αεροπλάνα πάλι να μας δηλητηριάσουν. Κλείσε το παράθυρο, φόρα μια μάσκα! -Έλα κάτσε να σου φτιάξω καφέ. Θα πλύνω εγώ. -Φύγε από δω, δεν θα σε αφήσω να μας κάνεις κακό! Αυτό που άφησα πίσω στα 17 μου ήταν ακόμη εκεί, να μου θυμίζει όσα έχασα ως παιδί. Δεν με αναγνώριζε, με χτύπησε - για τελευταία φορά. Η ακούσια νοσηλεία δεν είναι εύκολη - οι ασθενείς έχουν δικαίωμα να αρνηθούν θεραπεία όσο άσχημη κι αν είναι η κατάστασή τους. Μου πήρε χρόνια να βρω τη δύναμη και τη σωστή ενημέρωση να εμφανιστώ σε δικαστήριο απέναντί της, να ζητάω απελπισμένα βοήθεια, "γιατί αν δεν την πιέσει κάποιος να φάει κάτι άλλο από παγωτά θα πεθάνει, αν δεν νοσηλευτεί θα χτυπάει και εμένα και άλλους στο δρόμο, θα χάσει το διαμέρισμά της ξανά και θα μείνει άστεγη, την χάνω για 10mg". Η θεραπεία της διήρκεσε 1 χρόνο. Ένιωσα ότι η μητέρα μου και εγώ μόλις είχαμε γνωριστεί - από την αρχή. Αυτό δεν κράτησε - δεν ξαναπήρε τα φάρμακά της μετά τη λήξη της δικαστικής εντολής. Η μητέρα μου και εγώ δεν έχουμε σχέση πέρα από αυτή που θα περίμενε κανείς ανάμεσα σε ασθενή και κοινωνικό λειτουργό. Το να πω ότι αυτό με έχει τσακίσει είναι λίγο, αλλά μου έχει στερηθεί η ζωή και αξίζω κάτι καλύτερο. Σήμερα ζω τον ίδιο εφιάλτη. Επιτέθηκε σε κάποιον με μαχαίρι, αλλά η απειλή υπήρχε μόνο στο κεφάλι της, όπως πάντα. Βρέθηκα και εγώ 4 το πρωί στους δρόμους από το τμήμα, μετά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο, να χαίρομαι που επιτέλους ένα έγκλημα την αναγκάζει να κάνει θεραπεία ξανά. Μαμά σε χάνω, αλλά θα σε βρω ξανά.

Ήταν 22:00 όταν βγήκα απ'τη κλινική που νοσηλευόταν ο ανήλικος, αυτοκτονικός πελάτης μου, αδύναμη να τα βάλω με ένα δυσλειτουργικό σύστημα και εξουσία σε λάθος χέρια. 8 ώρες εργασίας, 6 (απλήρωτες) υπερωρίες αναμονής και μάχης με ανίκανους επαγγελματίες, μια τοξική μητέρα και ένα παιδί, που παρακαλούσε με αναφιλητά "μην με αφήσετε σπίτι μαζί της, σας ικετεύω". Απ'τις χειρότερες υποθέσεις κακοποίησης που αντιμετώπισα, αλλά ένα χρόνο μετά και με γρήγορες αλλαγές στη ζωή μου, κάτι τέτοια τα είχα συνηθίσει. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο μου έλειπε το κρεβάτι μου. Η Βοστόνη είχε καλυφτεί από παχύ πάγο των -7°C. Ψάχνοντας που είχα παρκάρει δεν ένιωθα τα πόδια μου - απ'τη βιασύνη μου να κατευθύνω ακόμη μια οικογενειακή κρίση, είχα φορέσει ακατάλληλα για χιόνι παπούτσια. Ήταν 15' δρόμος απ'τη κλινική ως το γκαράζ, αλλά δεν θυμόμουν ποιό, με αποτέλεσμα να ξοδεύω 30' άσκοπα, πηγαίνοντας σε όλα τα κοντινά πάρκινγκ ένα-ένα, τρομοκρατημένη απ'τη ψύχρα, εξουθενωμένη σε έρημες γειτονιές που δεν γνώριζα, να φοβάμαι πως οποιοσδήποτε θα μπορούσε να με κακοποιήσει, να καταριέμαι που είχα ξεχάσει τα μαχαίρια μου σπίτι. Απ'τη στιγμή που ξεπάρκαρα δεν θυμάμαι τη ροή των γεγονότων και πόσο γρήγορα άλλαξε η διάθεσή μου. Ένα λεπτό πριν ήθελα τον εαυτό μου κάτω απο κουβέρτες και τώρα κάτω από αμάξια. Έτσι ξαφνικά. Θυμάμαι να χάνω την έξοδο 3 φορές, να πηγαίνω 5 περιοχές πιο μακριά αντί να ακολουθώ το GPS, να χάνω σήμα και να χάνομαι σε στενά, να οδηγώ σε λάθος λωρίδα, να μη μπορώ να δω την άσφαλτο απ'τα δάκρυα, να ουρλιάζω στα φανάρια ότι θέλω να πεθάνω, να με βρίζουν περαστικοί, να κορνάρω σε αμάξια να φύγουν από μπροστά μου παρόλο που τα ήθελα καταπάνω μου. Θυμάμαι να με καλεί τυχαία ο κολλητός μου, να του φωνάζω ότι δεν θέλω να ζήσω και να μου δίνει οδηγίες προς το σπίτι του. Είχε θολώσει τόσο το κεφάλι μου σχεδιάζοντας πως να πεθάνω στο δρόμο χωρίς να προκαλέσω τον θάνατο άλλων, που δεν πρόσεξα ότι ήμουν στην περιοχή του. Δεν ξέρω τι ακριβώς με κράτησε από το να βάλω τέλος στα πάντα. Ξέρω ότι ένα άτομο που εμπιστεύεσαι μπορεί να κάνει τη διαφορά στις δύσκολες στιγμές, αρκεί να μη σωπαίνεις. Ζήτα βοήθεια από όσους εμπιστεύεσαι αν σκέφτεσαι την αυτοκτονία. Η αυτοκτονία μας αφορά όλους, σήμερα, αύριο και πάντα.

Οι αντιδράσεις για τις υποψήφιες γυναίκες στις φετινές Ευροεκλογές μας υπενθυμίζουν για άλλη μια φορά πως: 1. Ο σεξισμός αποθαρρύνει την γυναικεία συμμετοχή στην πολιτική Είναι σχεδόν αναμενόμενο κάθε φορά που υπάρχει γυναικεία συμμετοχή στην πολιτική, οι μισογυνιστές και μισογυνίστριες να εστιαστούν σε χαρακτηριστικά που δεν έχουν να κάνουν καθόλου με την ηθική, την δράση και τις πεποιθήσεις των υποψήφιων, αλλά με οτιδήποτε άλλο. Τα σεξιστικά σχόλια για το σώμα αυτών των γυναικών, το πρόσωπό τους, την ηλικία τους, τη σεξουαλικότητά τους, την επιλογή συντρόφων τους, το ντύσιμό τους, το βάρος τους, την προσωπική τους ζωή, αποθαρρύνουν την άσκηση αυτού του δικαιώματος για όλες μας - για εμάς τις γυναίκες ως καταπιεσμένη ομάδα που στην Ελλάδα δεν είχαμε δικαίωμα ψήφου μέχρι το 1952! Ως γυναίκα της διπλανής πόρτας, όταν βλέπεις γυναίκες στο πολιτικό πλαίσιο να αντιμετωπίζουν τέτοια ντροπιαστικά σχόλια σκέφτεσαι "Τι τυχερή που δεν είμαι στην θέση της!" - μια σκέψη που δεν σε αφήνει να φανταστείς το ότι ίσως εσύ σε μια τέτοια θέση να ήσουν πιο αποτελεσματική και αντιπροσωπευτική για τις γυναίκες. 2. Η έλλειψη ισχυρής γυναικείας φωνής στην πολιτική δεν θα πει ότι θα ανεχτούμε οποιαδήποτε γυναίκα να μας εκπροσωπίσει μόνο και μόνο βάση του φύλου της Ως γυναίκες και θηλυκότητες στηρίζουμε ΜΟΝΟ το ΔΙΚΑΙΩΜΑ γυναικών όπως της Μελέτη, της Βατίδου, της Ηλιάδη, της Βέφας και κάθε άλλης γυναίκας/θηλυκότητας στην πολιτική συμμετοχή. Τίποτα παραπάνω. Μόνο το βασικό αυτό δικαίωμα. Όσο είναι δικό τους είναι και δικό μας. Πάσχουμε από έλλειψη γυναικείας παρουσίας στην πολιτική. Αυτό δεν θα πει ότι θα υποστηρίξουμε αξίες που έχουν σκοπό να μας καταπιέσουν, ακόμη κι αν έρχονται από γυναικεία στόματα. Δεν μιλάμε απλά για ένα λάθος που έγινε μπροστά στο φακό, μιλάμε για μεγάλο ιστορικό από αντιφεμινιστικές και φασιστικές πεποιθήσεις που δεν είναι τόσο παλιές ώστε κάποιος να τις αποκαλέσει μακρινό παρελθόν για πολλές από τις υποψήφιες. Η Μελέτη για παράδειγμα, συντάσσεται με την κυβέρνηση που δεν θέλει να αναγνωρίσει τη γυναικοκτονία ως ξεχωριστό έγκλημα, ενώ ταυτόχρονα λέει πως θέλει να δώσει φωνή σε γυναίκες που δεν έχουν φωνή! Μέχρι χθες η Βατίδου είχε κατέβει στις εκλογές με την Λατινοπούλου, την γυναίκα που δεν υποστηρίζει την γυναικεία σωματική αυτονομία και που έγινε δημοφιλής εκφράζοντας την απέχθειά της για κάτι τόσο φυσιολογικό όσο οι γυναικείες τρίχες. 3. Έχουμε ανάγκη να αναγνωριστεί στο ευρύ κοινό η διαφορά ανάμεσα στους στόχους του διαθεματικού φεμινισμού (που μας χρειάζεται) και του νεοφιλελεύθερου ("ποπ") φεμινισμού (που μας βλάπτει) Όταν εναντιωνόμαστε στον σεξισμό που δέχονται γυναίκες (τις απόψεις ή συμπεριφορές των οποίων δεν συμμεριζόμαστε), υπερασπιζόμαστε ένα συλλογικό θέμα που μας αγγίζει όλες, άρα υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας. Αν νομίζεις ότι φεμινισμός θα πει απεριόριστη υποστήριξη όλων των γυναικών χωρίς καμία κριτική, τότε κάνεις λάθος. Ο διαθεματικός φεμινισμός αναφέρεται στους τρόπους με τους οποίους οι καταπιεστικοί θεσμοί κι οι ανάλογοι -ισμοί και φοβίες που προκύπτουν (όπως ρατσισμός, σεξισμός, ταξισμός, ομοφοβία, τρανσφοβία, ξενοφοβία, ικανότητα) συνδέονται μεταξύ τους και δεν μπορούν να εξεταστούν χωριστά. Αναφέρεται στην συστημική περιθωριοποίηση. Βάση του διαθεματικού φεμινισμού, δεν φτάνει μόνο το να είσαι γυναίκα για να καταλάβεις τις εμπειρίες των γυναικών. Άλλη ζωή έχει κάνει η Μελέτη, η Βατίδου, η Ηλιάδη και άλλη ζωή έχει κάνει στη χώρα μας μια λεσβία, μια τρανς, μια ανάπηρη, μια μουσουλμάνα, μια μετανάστρια ή πρόσφυγας, μια μαύρη, μια άστεγη, μια άνεργη, μια υιοθετημένη ή μια κοπέλα που έχει μεγαλώσει χωρίς γονείς ή κηδεμόνες. Ο νεοφιλελεύθερος “ποπ” φεμινισμός, μας λέει ότι η γυναίκα μπορεί να έχει θέση σε ανδροκρατούμενο τομέα όπως η πολιτική, αλλά πρέπει να κοιτά το δικό της συμφέρον και να μην πει ή κάνει οτιδήποτε που θα απειλήσει αυτή τη προνομιούχα της θέση και το σύστημα το οποίο καταπιέζει όλες μας. Ο νεοφιλελεύθερος φεμινισμός μας λέει δηλαδή να ζήσουμε σε μια εγωκεντρική φούσκα, όπου μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στην καταπίεση των άλλων και να φωνάξουμε "Ναι! Τα κατάφερα, δεν είμαι πια καταπιεσμένη!", ενώ οι υπόλοιπες αδερφές μας δίπλα μας ζητιανεύουν για φαγητό, αγωνίζονται για ισότητα και την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους και προσπαθούν να ξεφύγουν ζωντανές από τα χέρια των συντρόφων τους. “O φεμινισμός δεν είναι επιλεκτικός και η καταπίεση δεν ξεκίνησε μόνο με σένα για να σταματήσει μόνο σε σένα”, απαντάει ο διαθεματικός φεμινισμός. Το να χειραγωγείς γυναίκες και θηλυκότητες για ψήφους, προσφέροντάς τους μια ψευδή αίσθηση αλληλεγγύης και ένα μη λειτουργικό ορισμό του φεμινισμού, σε κάνει ένα ακόμα κακοποιητικό πιόνι και θύμα του ίδιου του συστήματος που υπηρετείς.