Μαμά, σε χάνω...

"Σας έχουμε στο σύστημα ως επαφή έκτακτης ανάγκης για τη μητέρα σας. Συνελήφθη για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Πιστεύουμε συνέβη κατά τη διάρκεια ψυχωσικού επεισοδίου." Μαμά, σε χάνω...

Η μητέρα μου διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια, ανορεξία και άνοια το 2020, στα 46 της, λίγο μετά την αποφοίτησή μου. Η μητέρα μου είναι η μόνη μου οικογένεια. Απ'όταν γεννήθηκα μέχρι τα 12 με μεγάλωσε εκείνη. Απ'τα 12 μέχρι σήμερα την μεγαλώνω εγώ. Το πρωί μετά την επιστροφή μου απ'το πανεπιστήμιο, έπλενε ρούχα. Τα χέρια της είχαν τσακιστεί απ'τη ξηρασιά. Ψιθύριζε κατάρες.

-Τι κάνεις; -Στον κόσμο σου εσύ. Ήρθαν και τα λέρωσαν ενώ κοιμόμουν. Κινδυνεύουμε, πρέπει να φύγουμε.

-Μαμά τι λες; Καθαρά ήταν. -Δεν ακούς; Μπήκαν στο σπίτι! Κινδυνεύουμε! Τώρα περνάνε αεροπλάνα πάλι να μας δηλητηριάσουν. Κλείσε το παράθυρο, φόρα μια μάσκα!

-Έλα κάτσε να σου φτιάξω καφέ. Θα πλύνω εγώ. -Φύγε από δω, δεν θα σε αφήσω να μας κάνεις κακό!

Αυτό που άφησα πίσω στα 17 μου ήταν ακόμη εκεί, να μου θυμίζει όσα έχασα ως παιδί. Δεν με αναγνώριζε, με χτύπησε - για τελευταία φορά. Η ακούσια νοσηλεία δεν είναι εύκολη - οι ασθενείς έχουν δικαίωμα να αρνηθούν θεραπεία όσο άσχημη κι αν είναι η κατάστασή τους. Μου πήρε χρόνια να βρω τη δύναμη και τη σωστή ενημέρωση να εμφανιστώ σε δικαστήριο απέναντί της, να ζητάω απελπισμένα βοήθεια, "γιατί αν δεν την πιέσει κάποιος να φάει κάτι άλλο από παγωτά θα πεθάνει, αν δεν νοσηλευτεί θα χτυπάει και εμένα και άλλους στο δρόμο, θα χάσει το διαμέρισμά της ξανά και θα μείνει άστεγη, την χάνω για 10mg".

Η θεραπεία της διήρκεσε 1 χρόνο. Ένιωσα ότι η μητέρα μου και εγώ μόλις είχαμε γνωριστεί - από την αρχή. Αυτό δεν κράτησε - δεν ξαναπήρε τα φάρμακά της μετά τη λήξη της δικαστικής εντολής. Η μητέρα μου και εγώ δεν έχουμε σχέση πέρα από αυτή που θα περίμενε κανείς ανάμεσα σε ασθενή και κοινωνικό λειτουργό. Το να πω ότι αυτό με έχει τσακίσει είναι λίγο, αλλά μου έχει στερηθεί η ζωή και αξίζω κάτι καλύτερο.

Σήμερα ζω τον ίδιο εφιάλτη. Επιτέθηκε σε κάποιον με μαχαίρι, αλλά η απειλή υπήρχε μόνο στο κεφάλι της, όπως πάντα. Βρέθηκα και εγώ 4 το πρωί στους δρόμους από το τμήμα, μετά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο, να χαίρομαι που επιτέλους ένα έγκλημα την αναγκάζει να κάνει θεραπεία ξανά.

Μαμά σε χάνω, αλλά θα σε βρω ξανά.