Οικογένεια και η Υποκρισία των Γιορτών

Η μεγαλύτερη παράδοση του Πάσχα δεν είναι τα κόκκινα αυγά, δεν είναι το Άγιο φως λίγο μετά την Ανάσταση, δεν είναι τα τσουρέκια και η σούβλα, δεν είναι τα πυροτεχνήματα. Η μεγαλύτερη παράδοση των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δεν είναι το έλατο, δεν είναι η φάτνη, δεν είναι τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες.

Είναι η υποκρισία στα οικογενειακά τραπέζια.

Είναι η προσπάθεια κάθε οικογένειας να παριστάνει ότι είναι "φυσιολογική σαν όλες τις άλλες".

Είναι τα σχόλια:

-Πάχυνες/έχεις αδυνατίσει (διατροφική διαταραχή)

-Χαμογέλα και λίγο ρε, με τα μούτρα στο πάτωμα είσαι συνέχεια (κατάθλιψη)

-Φάε κρέας, με χόρτα θα τη βγάλεις σαν κουνέλι; (χορτοφάγος)

-Στεφάνι/εγγονάκι θα δούμε; Όλο δουλεύεις/μελετάς (επιλέγει καριέρα)

-Πιές λίγο να γίνεις άντρας (είναι κατά του αλκοόλ)

-Ακόμα γκέι είσαι; Πότε θα έρθεις σε σωστό δρόμο; (ΛΟΑΤΚΙ)

-Μόνο Έλληνες θέλουμε στην οικογένειά μας (σύντροφος από ξένη χώρα)

-Τι αηδία είναι αυτό που φοράς; Γιατί έκανες έτσι το μαλλί σου; (σωματική αυτονομία)

Είναι η στιγμιαία χαρά που θα τελειώσει όταν θα έχουν όλοι ανταλλάξει κρύες αγκαλιές και φιλιά και όταν θα έχουν γεμίσει την κοιλιά τους με φαΐ.

Είναι τα κάλπικα χαμόγελα στις οικογενειακές φωτογραφίες που με το ζόρι θα προσπαθήσουν να κρύψουν την απέχθεια για μέλη που είναι διαφορετικά και που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους όπως εκείνα έχουν επιλέξει και όχι όπως προσδοκά η οικογένεια.

Είναι προβλήματα που θάφτηκαν κάτω από το χαλί της άρνησης, αθεράπευτες ψυχασθένειες και χρόνια τραυμάτων και κακοποίησης τα οποία δεν θα αγνωρίσει κανείς, για τα οποία κανείς δε θα λάβει ευθύνη και κανείς δεν θα ζητήσει συγγνώμη.

Είναι το να γυρνάς στην οικογένεια, σε ένα μέρος όπου άλλες μέρες δεν είσαι ευπρόσδεκτος/η, γιατί "έτσι πρέπει", "δεν είναι γιορτή χωρίς οικογένεια", "τι θα πουν οι άλλοι;", "δεν θέλω να είμαι μόνο μου", "δεν θέλω να είμαι εκτός κλίματος", "θα με λυπούνται".

“Όπως και να είναι η οικογένεια, πρέπει να τη σεβαστούμε. Η οικογένεια είναι ιερή!”

Η ψυχική μας υγεία είναι πιο ιερή από την τυφλή πίστη στην οικογένεια και πιο σημαντική από το να ανεχόμαστε συμπεριφορές που συνεισφέρουν στην κακή ψυχική και σωματική μας υγεία μόνο επειδή. Έχεις κάθε δικαίωμα να φεύγεις από καταστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις άβολα, από άτομα που σε αποθαρρύνουν από το να ζεις όπως θες και από το να καταφέρεις όσα θες. Αν δεν σε σέβεται η οικογένειά σου ή κάποιο μέλος της και συνεχώς κατακρίνουν τις επιλογές που έχεις κάνει ή θέλεις να κάνεις για τη ζωή σου και τον εαυτό σου, δεν έχεις καμία υποχρέωση να δείξεις σεβασμό ούτε να τους ξαναδείς ή ξαναεπικοινωνήσεις μαζί τους για το υπόλοιπο της ζωής σου. Από τη στιγμή που επιλέγουν την αγένεια απέναντί σου (όσο μικρό ή μεγάλο και να είναι το ζήτημα), έχεις κάθε δικαίωμα να βρεις την γαλήνη που σου αξίζει μακριά τους. Ο σεβασμός δεν είναι στοιχείο που χαρίζεται βάση συγγένειας αίματος. Ο σεβασμός κερδίζεται με πράξεις. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να αναγκάζεται να μένει σε τοξικές, μη ασφαλείς οικογένειες.

“Αισθάνομαι άσχημα να αποφεύγω την οικογένειά μου κι ας μου έκαναν κακό...”

Εσύ αισθάνεσαι άσχημα να αποφεύγεις την οικογένειά σου. Η οικογένειά σου αισθάνθηκε ποτέ άσχημα για τον τρόπο που σε αντιμετωπίζει ή τον τρόπο που σου φέρθηκε; Η ώριμη και αποτελεσματική επικοινωνία με άτομα που δεν μας καταλαβαίνουν, μας προσβάλουν ή παραβιάζουν τα όριά μας με οποιοδήποτε τρόπο δεν είναι πάντα πιθανή, κυρίως όταν δεν είναι πρόθυμα ή σε κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση για να ακούσουν την πλευρά μας και για να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Πολλά από τα άτομα που μας βλάπτουν στην οικογένεια δεν καταλαβαίνουν καν όταν μας φέρονται άσχημα και πολλές φορές, ακόμη κι αν το καταλαβαίνουν, δικαιολογούν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους ή μας κάνουν να πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς. Αν δεν μπορούν να αλλάξουν εκείνοι στάση απέναντί μας, αλλάζουμε εμείς στάση - μακριά τους, θέτοντας σκληρά όρια, αποτρέποντας κλιμακώσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περισσότερες και μεγαλύτερες τραυματικές εμπειρίες.

“Μα... με μεγάλωσαν. Δεν είναι σωστό να τους ξεγράψω”

Σκοπός της οικογένειας είναι να βοηθά τα μέλη της να ετοιμαστούν για τις προκλήσεις της ζωής, να εξελιχθούν, χωρίς διακρίσεις βάση ιδεολογιών/σεξουαλικότητας/κοινωνικής ταυτότητας/επαγγέλματος/ηλικίας/εμφάνισης/βάρους/ασθένειας/οικονομικής κατάστασης/καταγωγής. Το ότι σε έφεραν στη ζωή και σε μεγάλωσαν ήταν δική τους απόφαση και δεν τους χρωστάς τίποτα για μια απόφαση στην οποία εσύ δεν ήσουν μέρος. Όσο συναναστρέφεσαι μαζί τους, τους δίνεις θετική ενίσχυση την κακοποιητική τους συμπεριφορά. Οποιαδήποτε συμπαράσταση όσων ανθρώπων κάνουν τέτοιες διακρίσεις δεν είναι επιθυμητή γενικότερα στην κοινωνία, ακόμα κι αν έχουν μαζί μας συγγένεια εξ αίματος. Ξεγράφoντας άτομα που έχουν αντιανθρωπιστικές πεποιθήσεις, συμπαραστεκόμαστε όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά σε εκατομμύρια άτομα στον κόσμο που θα μπορούσαν να γίνουν οικογένειά μας καλύτερα από μητέρα, πατέρα, γιαγιά, παππού, αδέρφια. Στην κόλαση ας καούν τέτοιες οικογένειες, που δεν σέβονται τίποτα ιερό δικό μας, παρόλα αυτά νομίζουν ότι η τυφλή και φανατική "αγάπη" για τη θρησκεία είναι αρκετή να τους κάνει καλούς ανθρώπους.

Δεν έχει σημασία η οικογένεια για τις γιορτές - οι γιορτές δεν είναι μέρες οικογενειακές, αλλά μέρες χαράς και ειρήνης και αν η οικογένειά σου δεν σου τα προσφέρει αυτά, έχεις κάθε λόγο να μην είσαι μαζί τους και δεν χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις. Μερικές φορές αρκεί το να συμπληρώνεις τις οικογένειες άλλων ή έστω τις θέσεις στα τραπέζια τους. Μερικές φορές αρκεί το να δημιουργείς την δική σου οικογένεια: κατοικίδια, φίλοι, συνεργάτες, καθηγητές, συμφοιτητές, αφεντικά, γείτονες για μένα ήταν εκεί σε στιγμές που μόνο μητέρα και πατέρα θα μπορούσα να φανταστώ, αλλά δεν είχα.

Επιλέγεις την ηρεμία σου από την κοινωνική απαίτηση να δώσεις αγάπη και σεβασμό σε άτομα που δεν σου έδωσαν αυτή την αγάπη και τον σεβασμό όπως σου άξιζε. Μακριά από μια τέτοια οικογένεια δεν είσαι μόνος σου - είσαι ελεύθερος.

Μακριά λοιπόν και (ας μην είμαστε) αγαπημένοι!